เลี้ยงส่ง

เมื่อวาน ที่โรงเรียนกุมีงานเลี้ยงส่ง ภารโรงที่ปลดเกษียณ

และ ขับไล่ไสส่ง เอ้ย! เลี้ยงส่งพวกกุ 

พวกครู เตรียมอาหารคนละ 1 อย่าง

และพวกแม่บ้าน ก็เตรียมกับข้าวหลายอย่างเหมือนกัน

กุไปสายนิดๆ จะได้ดูเท่ห์ เป็นที่สะดุดตาสะดุดใจ

( จริงๆแล้ว ไม่ใช่ ... กุลีลาเอง อยากไปสาย กวนตีนเค้าซะงั้น ก๊าก )

ก่อนไปโรงเรียน กุขี่รถไปซื้อพวงมาลัยมา 2 พวง

ย้ำ!

ว่าพวงมาลัยมิใช่ พวงสวรรค์ นะคะ หิหิ

พวงละ 10 บาท แต่พวงไม่เล็กมาก ขนาดพอดีๆ

ตอนแรกกุนึกว่าจะแพงชิบๆแต่ก็ไม่แพงชิบๆ อย่างที่ใจคิด

เออดี ถูกใจกุยิ่งนักของถูกๆ กุชอบบบบบบ กรี๊ดๆๆๆๆ

ขี่รถไป แม่ง ชิบหาย กุลืมดูถนน ทั้งๆที่ก็ขี่ผ่านทุกวัน

แต่เสือกลืมว่ามันมีหลุมเต็มไปหมด กุเสือกขี่รถตกหลุมซะงั้น

โง่จริงๆ

ไปถึงโรงเรียน ก็ประมาณเกือบ 10 โมง

โคตรเท่ห์เรยกุ คนมองกันตรึมแต่กุมั่นใจ

เอารถไปจอด แร้วก็เดินดุ่มๆ ไปเข้าห้องน้ำ

ไม่ใช่ไร ปวดเยี่ยว กุเรยเดินไปเยี่ยว

-"-

แร้วกุก็มาช่วยพวกครู และแม่บ้าน ทำกับข้าว

แหม่ ... ช่วยไปแด่กไป จนเค้าแซว

แม่บ้าน : ไอ่บลิวมันจะมาอิ่มก่อนได้กินจริงล่ะม้างเนี่ย

กุ : แหะๆ แหม่ ... ก็ว่าไป ดูหุ่นนู๋ดิ้ ป้า

หุ่นนู๋มันก็บอกอยู่แร้วว่า นักกิน ระดับขั้นเทพง่า

อร่อยดีแฮะ  กุก็ไปนั่งที่เก้าอี้

ตรงชาวบ้านนั่งประชุมกันเต็มไปหมดแม่ง เขิลล์ๆ แฮะกุ

แบบว่า จะอำลาครูฝึกสอนแระ ประมาณนี้

ลุงภารโรงแกกะนั่งอยู่แถวหน้า ส่วนพวกกุนั่งแถวข้างๆ

แม่งเห้อะ ชาวบ้านก็เยอะ อู๊ยยย อายจังค่ะ

( หน้าอย่างกุเนี่ยนะ อาย ? )กร๊ากกกกกก

ไปๆมาๆ ผู้อาวุโส ประจำหมู่บ้าน

อวยพรให้พวกกุ กับลุงภารโรง ผู้อาวุโส แกก็ สั่นกัน

หงึกหงักๆ

ไม่ใช่สั่นสู้ แระไม่ใช่สั่นเพราะแก่ แต่เป็นเพราะ

ประหม่า เขิลล์ อาย มั้ง เพราะเวลาพูด ขาสั่น หงึกๆ

และพูดเสียงกระเส่า เอ้ย! เสียงสั่น ผู้อาวุโสบางท่าน

แม่งยืนแทบไม่ได้ ต้องนั่งเก้าอี้ เพราะว่า เขิลล์ แร้วขามันสั่น

แม่ง กุนั่งฮาก่าเพี่ยนๆบ้าชิบหาย ... กุก็บาปจริงๆ

ก๊ากๆๆๆๆ นรก! มากเรยกุ

พอผู้อาวุโส กล่าวอวยพร ให้พวกกุ และลุงภารโรงจบ

พวกกุออกไปพูดทีละคน

ตอนแรกไอ่ปอร์ออกไปคนแรก

เค้าให้ไอ่จี มันเป็นคนแนะนำชื่อจริงของไอ่ปอร์

พอไอ่จีออกไปพูดคนที่ 2

เค้าก็ให้ไอ่ปอร์ เป็นคนแนะนำชื่อไอ่จี

พอกุออกไปพูดคนที่ 3

สรัด!

ไอ่ห่าปอร์แม่ง เสือกแนะนำชื่อกุถูก

แต่เสือกแนะนำนามสกุลของกุเป็นของเพื่อนอีกคนนึง

โอ้ย อิห่า ... สงสัยแม่งไอ่ห่าปอร์ละเมอ

กะตอนเรียน ในใบเช็คชื่อ

ชื่อของกุก่าชื่อของเพื่อนที่ไอ่ปอร์แนะนำนามสกุลของมัน

มาใส่ของกุเนี่ยเสือกอยู่ใกล้กัน มันเรยสับสน

กุเรยงงๆ ว่า เอ๊ะ ยังไงของมันวะ

หน้าแหกสิ ไอ่ปอร์ กุด้วย หน้าแหกเพราะหน้ากุเอ๋ออ๋า เหรอหรา มาก

อะไรของมัน ส่งซิก ให้มัน เห้ยๆ

ไม่ใช่นามสกุลกุ๊ เห้ยๆ มึ้งมันก็ไม่รู้ตัว

แม่ง อิหอยหลอดเวรเอ้ย!

กุแม่งตอนยังไม่ได้ออกไปพูด

เสือกคิดคำพูดได้ตั้งเยอะตั้งแยะ แต่พอได้จับไมค์

กุเสร่อมาก ที่เกิดประหม่าขึ้นมา

ไม่อยากเชื่อว่าหน้าด้านๆอย่างกุ

ทำเหี้ยไรบ้าๆบอๆมานักต่อนักจะมาเขิลล์เอาอิตอนนี้ได้

แม่ง ไม่อยากเชื่อตัวเองเรยจริงๆ

กุล่ะอยากกระโดดถีบยอดหน้าตัวเอง ด่าตัวเองในใจ

นี่มึงเป็นส้งติงไรของมึงอิบลิว อิห่า มึงบ้าแร้วเหรอ

มึงนึกเซ่ๆๆ ไอ่ที่นั่งๆนึกเมื่อกี๊เนี่ยแต่ก็เท่านั้น

ด่าตัวเองไปก็ไม่สะท้านทรวง เพราะสมองมึนตึ้บ กลวงโบ๋วววว

กุจึงพูดผิดๆ ถอกๆ เอ้ย! ถูกๆ ขำๆตัวเอง

แต่ก็อยากร้องไห้ แม่ง มันอึดอัดๆ ตื้อๆ

อยากร้องไห้ ไม่ใช่ว่า อาการประหม่าเชี่ยไรหรอก

แต่กุ ... มาคิดว่า ... มันมาถึงวันนี้แล้วเหรอ ?

ที่กุจะต้องจากที่นี่ไป อารมณ์ในวินาทีนั้น

อารมณ์ประมาณนางเอกมากๆ

เหมือน พจมาน สว่างวงค์ ต้องจาก บ้านทรายทองไป

กุเรยคิดไรออกมานิดเดียว ถ้าพูดแพล่มมากเกินไปกว่านี้

กุคงร้องไห้แน่ๆ

คนต่อไปคือไอ่นุก มันออกไปพูดเป็นคนสุดท้าย

ไอ่ปอร์ก็แนะนำชื่อมัน แม่ง ทำไมแนะนำคนอื่นถูกหมด

แต่กุ๊ ทำไมผริด!

ใช่สิ ... กุมันไม่สำคัญ ฮือๆ ใช่เซ่ กุมันไม่สวย

กุมัน อ้วน เตี้ย เหี้ย ดำ เน่( เกี่ยวไม๊วะ ? )

แล้วท่านผู้อาวุโส ทั้งหลาย

ก็มอบของขวัญให้พวกกุ และลุงภารโรง

เย่ๆๆๆๆ วี้ดวิ้ววว กรี๊ดๆๆ กุได้กล่องสีชมพู ด้วยเว้ยเฮ้ยยย

แม่งดีใจ กุไม่สนของที่อยู่ในกล่องเท่าไหร่

แต่กุดีใจตรงที่กุได้กล่องสีชมพู โอ้วเย่

แม่งถูกใจกุจริงๆค่ะ ... กะกุชอบสีชมพูเน่

กริ๊วววววววววว ร่าเริงๆ ลั๊ลลา

มีเด็ก ป. 6 ให้การ์ดกุด้วย เป็นการ์ดสีฟ้า

ที่เด็กทำเอง แร้ววาดรูปวอลเล่ยฯ ให้กุ

แม่งกุแซวๆมันว่า

กุ : เห้ย นี่วาดรูปวอลเล่ย์ฯ ให้ครู หรือวาดรูปตะกร้อกันแน่วะ

ก๊ากๆ ถ้าไม่เขียนกำกับว่า เป็นวอลเล่ย์ฯ

ครู นึกว่าตะกร้อนะเนี่ย

เด็ก : ครูบลิวง่ะ งั้นเอาคืนมาเรย

กุ : โอ๋ๆ ครูล้อเล่นค่า แหม่ สวยๆๆ ขอบใจนะจ๊ะ

แร้วกุก็โปรยยิ้มหวาน หยาดเยิ้ม ให้มัน 1 ดอก

มันอุตส่าห์ทำให้ กุก็ยังเสือก ไปแซวมันอีก

นี่ถ้าเป็นเพื่อนกุ มันคงพูด

"อิห่าบลิว เรื่องมากจริง มึงไม่ต้องเอา อิควาย" เป็นแน่แท้

เอิ้กๆ

- -!

จากนั้นเค้าก็เปิดคาราโอเกะกัน

แล้วร้องเพลง สมัยรุ่นเดอะ

ตะแต่กุยังไม่เกิด ยังคงเป็นวุ้น อยู่ในมดลูกแม่

หรืออาจจะเป็น ตัวอสุจิ ที่พ่อยังไม่ได้ว่าวออกมาก็ได้

กุเรยร้องไม่เป็น ได้แต่เป็นดีเจ คอยเปิดให้เท่านั้น

แม่ง ... พอถึงเวลาแด่ก กุก็ไม่ได้แด่กดีกะเค้า

ชิบหาย ... มาตามให้กุไปเปิดคาราโอเกะให้อยู่นั่นแหละ

กะกุเปิดเป็น อยู่คนเดียว แต่กุกะสอนเค้าเปิดแร้วนะ

แต่เค้าก็งกๆเงิ่นๆ เอ้าเอาสิ

กุอีกแระ ... มารคอหอย เจรงๆ

กุกะลังแด่ก อย่างตะกละตะกลาม

แม่งก็ลากๆกุไปเปิดเพลง วู้

...

พอกุวิ่งกลับมาแด่กอีก แม่งก็เดินมาเรียกกุอีก

โอ้ย ... กระเพาะกุครากหมดแว้ว

พอกุแด่กไปอีกนิดนึง เอาอีกแระ

พอกุหนีจากแถวๆนั้นได้ กุก็ชวนเพื่อนๆ

ไปไหว้ลุงภารโรง โดยนำพวงมาลัย

ที่กุไปหาซื้อมาไหว้พอขอบคุณลุงภารโรง

พอลุงภารโรงอวยพรให้เสร็จแล้ว

ก็นำพวงมาลัยอีกพวงนึงไปไหว้ขอบคุณ ผ.อ

แล้วก็ขอพร ผ.อ 

สุดท้าย ... กุได้กลับบ้านทีหลังเพื่อน

อ๊ะๆ ไม่ได้อยากอ่อยนะคะแต่กุแม่งซวย

เพราะอาจารย์ที่ปรึกษาของกุ ท่าน ผศ.ดร. ของกุนั้น

ได้ฝากเอกสารให้ ผ.อ กุกรอก

แร้วฝากให้กุรับผิดชอบ เอาไปให้แก

ต้องรอ ผ.อ กรอกให้เสร็จ เพราะมันเยอะมาก

หลายหน้าสุดๆกุเรยต้องเป็น ดีเจ

ร้องเพลงกัน

ให้คอแตกกันไปข้างนึง

พอ ผ.อ เซ็นให้กุเสร็จเท่านั้นแหละ

กุรีบ ไหว้ หวัดดี ชาวบ้านชาวเมือง แร้วกุก็รีบไปที่รถ

บิดกลับบ้านแม่งเรย 

ภาษาเหนือวันละคำวันนี้ คำว่า ป่าโข่ อ่านว่า ป่า - โข่ แปลว่า ป่ารกทึบ

แต่งประโยค วันนี่น่องโบว์ฮัดขี่รถเคี่ยง เลี่ยวเข้าป่าโข่ เจ๊บเจ่นห่อ

แปลอีกทีว่ะ วันนี้น้องโบว์หัดขี่มอไซค์ เลี้ยวเข้าป่ารก แม่ง เจ็บสุดๆ

บ๊าย...บาย

นู๋บลิว เซเลอร์มูน ก๋ากั่น