ลิฟท์ Vol.2

ในชีวิตกุ ครั้งแรกที่กุได้ทำงาน เป็นจริงเป็นจังกะเค้าขึ้นมา

งานนึง ก็เป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ที่ผ่านมา ใครไม่รู้ว่า ปิดเทอมใหญ่

คือเดือนอะไร ก็ไม่ต้องเสือกถามกุนะถ้าอยากรู้มึงไปค้นคว้าเอาเองแล้วกัน

กุขี้เกียจอธิบายเข้าเรื่อง ... กุและเพื่อนๆไปสมัครทำงานช่วง

ปิดเทอมใหญ่ ที่โรงแรมท็อปแลนด์มี กุ อิห้อย ต้อย และ รุ่ง

กุ อิห้อย และต้อย ได้ทำงานที่ คาเฟ่รอยัล (cafe royal)

ส่วนรุ่ง ก็ทำงานที่ ร้านระเบียงไม้ อยู่ส่วนของห้าง

ซึ่งคนละส่วนกะพวกกุพวกกุทำงานเกี่ยวกับห้องอาหารซึ่งเป็นแบบ buffet

อ่า ใครไม่เข้าใจคำว่า buffet บ้างคะ? เอ่อ...buffet นี่ก็คือการทานอาหาร

แบบไม่จำกัด มึงอยากตักเหี้ยไร ตัก อยากแด่กเหี้ยไร แด่ก

แต่เวลาจ่ายเงิน ก็แล้วแต่ว่า เค้ากำหนดให้จ่ายเท่าไหร่

ไม่เกี่ยงว่าจะ ตะกละตะกลามแค่ไหนเราจะไม่ว่าคุณไงคะ

แค่นี้เข้าใจรึยังคะ อิควายยยยยยยยยย

พวกกุทำงานกันด้วยความตั้งใจ บางครั้งพวกกุก็ท้อแท้

เพราะเพื่อนร่วมงานที่เป็นพนักงานประจำ

เห็นเด็กพาร์สไทม์อย่างพวกกุขยันทำงานกัน

พวกมันก็อู้งานกันเป็นประจำทำให้พวกกุต้องเหนื่อยกันชิบหาย

อิสัดดอก บางครั้งพวกกุก็จับกลุ่มนินทาพวกมันกัน เพราะสุดจะทน

เมื่อทำงานกันไปได้ช่วงระยะนึง พี่แอน (ผู้ชายนะ) หัวหน้าของพวกกุ

ก็บอกให้กุกะอิห้อย ขึ้นไปช่วยงานพวก Banquet

ใครไม่รู้จัก Banquet? โง่จริงๆนะ มากุแปลให้ ก็พวกเด็กจัดเลี้ยงนั่นแหละ

เพราะเค้ามีประชุมกัน พวกพี่ๆก็ต้องจัดโต๊ะให้คนที่มาประชุม

นั่งแด่กข้าวกัน ตอนแรกกุว่าจะขึ้นลิฟท์ของทางโรงแรม

ที่จัดไว้สำหรับพนักงานเท่านั้น (โรงแรมห้ามพนักงานใช้ลิฟท์ของแขก)

กุก็กำลังจะเดินไปกดลิฟท์ อิห้อยก็มาคว้าแขนกุไว้

แระมันก็บอกกุว่า เห้ยอิบลิว กุจะพามึงไปอีกที่นึง

กุก็งงว่า เห้ย มันจะพากุไปไหนวะ แต่ก็เดินๆตามมันไป

ระหว่างทาง มันก็บอกกะกุว่า เนี่ย ในห้องครัวนะมึงมีลิฟท์อีกตัวนึง

มึงยังไม่เคยขึ้นล่ะสิ มาๆ มากะกุนี่ กุจะพามึงขึ้นเอง

ตอนนั้นกุก็คิดว่ามันอำรึป่าววะหน้าตาแม่งเชื่อถือไม่ได้ด้วย

กุก็ถามมันว่า เห้ย ไรวะ มีลิฟท์ในห้องครัวด้วยเหรอ

(ไม่นับลิฟท์ขนอาหารนะ เพราะอันนี้กุรู้แร้วว่ามันต้องมี)

มันก็บอกกุว่า เห้ยมีเด้ ลิฟท์ขนคนเนี่ยแหละ แต่มันอยู่ในห้องครัว

พอกุเข้าไปในห้องครัว พวกพี่ๆที่เป็นพวกกุ๊กที่อยู่ในห้องครัว

แม่งก็ปากมาก แซวกุ เพราะถือว่าเป็นนักศึกษาตัวเมียที่พึ่งเข้าทำงาน

มันก็เรยเป็นอาการปกติของที่ตัวผู้ที่มะค่อยได้เจอเด็กใหม่ๆ

ซึ่งกุก็ไม่ได้คิดไร คิดซะว่า กุไม่น่าเดินเข้ามาเรย

เพราะกุเป็นคนขี้อาย!

ไม่รอช้า กุกะอิห้อยก็รีบผลุบตัวเข้าไปในลิฟท์ ทันที! ก็บอกแล้วไง

ว่ากุทนเค้าแซวไม่ได้ กุขี้อาย!

บรรยากาศในลิฟท์เหี้ยนี่ แม่งมีแต่กลิ่นอาหาร เพราะมันเป็นลิฟท์

สำหรับคนครัวขึ้นลงเพื่อไปทำอาหารในแต่ละชั้น

อิห้อยบอกกุว่า เห้ย แม่งเหม็นว่ะ มีแต่กลิ่นอาหารว่ะ

กุว่าเปิดพัดลมดีไม๊? กุก็บอกว่า เห้ย มึงไม่ต้องกดเหี้ยไรหรอก

กุแม่งกลัวลิฟท์ค้างว่ะ อิหัวขวด ไม่ทันซะแร้ว ก่อนกุพูดจบด้วยซ้ำ

อิห้อยแม่งเสือกไปกดปุ่มเหี้ยไม่รู้ ที่คิดว่า เป็นปุ่มพัดลม

จู่ๆ ไฟในลิฟท์ทำท่าจะดับ และปุ่มกดชั้นที่มันมีตัวเลขบอกชั้น

ที่เท่าไหร่น่ะกลายเป็นไฟแว๊บๆ ถ้าเคยดูเกมโชว์ทางทีวี

แม่งก็จะเข้าใจว่าเวลาไฟที่พวกดารามันกดน่ะ มันกระพริบแว๊บขึ้นๆลงๆ

เป็นยังไง ชิบหายแร้วกุ เกิดอะไรขึ้น

ตึ้ง!!!! เสียงลิฟท์ดัง เห้ย แม่งอิเหี้ย ไฟดับหมดเลย

พัดลงพัดลมสัดดอกไรก็ดับหมด นี่มันคืออาการลิฟท์มันค้างใช่ไม๊

โอ่ย...กุแระอิห้อย ตกใจกันชิบหาย

มองหน้ากันเลิ่กลั่ก แง้ๆๆๆๆ กุร้องไห้เลยคนแรก ก่อนที่จะทำอะไร

ด้วยความตกใจ อิสาดในใจกุคิดว่า ชิบหาย ทำไมกุจะตายในนี้

ใช่ไม๊? ทำไมกุไม่ตายดีๆหน่อยกุไม่อยากขาดอากาศหายใจว้อย

กุนึกถึงในหนังได้ว่า ถ้าลิฟท์ค้างในรีบนั่งลง จะได้มีอากาศหายใจ

กุก็บอกให้อิห้อยว่า มึงอ่ะ นั่งลงสิวะ อิสัดม๋า มึงจะยืนทำเหี้ยไร

อิห้อยหัวขวดนี่ มันก็ไม่ยอมนั่งลง แต่ตอนนั้นมันเก๊กแมนเต็มที่

อิห้อย : ปั้งๆๆๆๆ (ทุบประตูลิฟท์) ช่วยด้วยคับๆๆๆ ลิฟท์ค้างคับ ช่วยด้วยๆๆๆ

(ช่วยทำเสียงแบบเก๊กแมนเต็มที่ จะได้อรรถรสมากๆ)

กุ : แง้ๆๆ ช่วยด๊วยยยยยยยย ลิฟท์ค้างค่า แง้ๆๆๆ (กุนั่งร้องไห้อย่างเดียว)

เรียกกันอยู่นานสองนาน กุได้ยินเสียงคนข้างนอกพูดว่า

เห้ยๆๆ ลิฟท์ค้างโว้ยๆๆๆ กรี๊ดดดด กุจะดีใจ ดีไม๊ เค้าจะรู้ไม๊ว่า

พวกกุอยู่ชั้นไหนกัน แล้วเค้าจะมาช่วยกุทันไม๊

กุไม่รู้จะคิดเหี้ยไรแร้ว เพราะตอนนั้น กุตกใจสุดขีด สุดตรีนจริงๆ

กุไม่รู้ว่า นานเท่าไหร่ที่กุนั่งร้องไห้ แล้วใจก็คิดไปต่างๆนานา

กุกลัวจริงๆ เพราะเกิดมา กุแม่งก็ไม่เคยติดอยู่ในลิฟท์ เลย

ครั้งแรกที่กุเจอกับตัวเอง ทำให้กุแย่มากๆ แย่เหี้ยๆเลย

สุดท้าย กุได้ยินเสียงคนข้างนอก ดัง เออๆๆ รู้แล้วๆๆ กำลังช่วยอยู่ๆ

อิสาดดดดด แม่งเห้อะ กุดีใจมาก กุไม่ตายแร้ว เค้ามาช่วยแร้ว

ซักพัก ประตูลิฟท์ก็เปิดออก เย้ๆๆๆๆ กุไม่ตายแล๊ววววว

คนมาช่วย คือ ร.ป.ภ 2 คน คนนึงแก่ อีกคนนึงยังเป็นหนุ่มอยู่

กุรีบยกมือไหว้งามๆ งามที่สุดเท่าที่กุคิดว่ามันงามแล้ว

เพื่อขอบคุณเค้าที่เค้ามาช่วยชีวิตกุแระอิห้อย

และกุก็รีบวิ่งขึ้นไปเล่าให้พวกพี่ๆจัดเลี้ยงฟัง พวกพี่ๆบอกว่า

เห้ย พี่ไม่เคยเห็นใครตายเพราะติดลิฟท์มาก่อนเลยนะ

โหย...ถ้าใครเป็นอย่างกุแม่งจะรู้สึก ว่า อากาศแม่งก็เหี้ยตั้งแต่แรกแล้ว

แระยังเสือกติดอยู่ในนั้น โดยไม่มีอากาศถ่ายเทเลย สมองจะสั่งการทันทีว่า

นี่กุต้องมาตายในนี้ใช่ไม๊

เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องโจ๊กไปเลยสำหรับพวกที่รู้ข่าว

กุกะอิห้อยอายชิบหาย อายสุดๆ และเป็นอุทาหรณ์ให้กุกะอิห้อยว่า

กุจะไม่ขึ้นลิฟท์เหี้ยนี่อีกเรย ส่วน ร.ป.ภ 2 คนที่มาช่วยกุ

ไม่ว่ากุเจอเค้าที่ไหน กุจะยกมือไหว้เค้า

พร้อมทั้งเรียกเค้าว่า คุณลุงผู้มีพระคุณ และ คุณพี่ผู้มีพระคุณ

เวลากุอยู่กะเพื่อนๆ กุจะบอกเพื่อนๆว่า เห้ยเนี่ยแหละ ผู้มีพระคุณของกุ

กุมารู้ทีหลังว่า ลิฟท์วิปโยคนี่ มันชื่อ "ลิฟท์กวางเจา"

และอิลิฟท์เหี้ยนี่ มันก็ค้างบ่อยๆด้วย ซึ่งพวกกุเป็นเด็กใหม่กัน

ไม่รู้ห่าไรเลย ไม่มีใครบอกด้วย แม่ง ซวยๆๆๆชิบหาย

เกือบจะเป็น "ลิฟท์กวางเจา เผากุ" ซะแล้ว

ภาษาเหนือวันละคำวันนี้ คำว่า หนาน อ่านว่า หนาน แปลว่า บุคคลที่ได้บวชเป็นพระมาแล้ว (ทิด)

แต่งประโยค ว่าจะไดปี้หนานจัย ไปเจียงใหม่ม่วนก่อคับ

แปลอีกทีว่ะ ว่าไงพี่ทิดชัย ไม่เชียงใหม่มา สนุกดีไม๊คับ

ป.ล ขอบใจภาพประกอบอภินันทนาการจากไอ่ห่าบิว Begin

ขอบคุณพี่แอนนี่ ศรีอิสาน ที่กรุณาสอนกุเรื่องโพสรูป

ขอบคุณคุณลุงและคุณพี่ ร.ป.ภ ที่มาช่วยพวกกุ รอดตาย มาปากม๋าได้ ถึงทุกวันนี้

บ๊าย...บาย

นู๋บลิว เซเลอร์มูน ก๋ากั่น