เยือนบ้านโคกใหญ่

ช่วงเทอม 1 ที่ผ่านมา ตอนที่กุมีปัญหากับพี่เอก แล้วอยู่ในช่วงเลิกกัน

ในตอนนั้น พอดี กะที่อาจารย์มีโครงการที่เกี่ยวกับวิชาเรียนของพวกกุ

คือต้องไปโรงเรียนเรียนร่วม อาจารย์บอกว่า โรงเรียนที่จะไป

คือโรงเรียนบ้านโคกใหญ่ โรงเรียนบ้านโคกใหญ่

เป็นโรงเรียนที่มีเด็กพิเศษเรียนร่วม พวกกุต้องขนของ ขนงานต่างๆ

ไปพรีเซ้นต์ และทำกิจกรรมให้กับน้องๆ ทั้งเด็กพิเศษ และก็เด็กปกติ

กุก็จำไม่ได้แระว่ะ ว่า มันมีกี่ฐาน แต่ฐานกุกุต้องให้ความรู้เกี่ยวกับ

เด็กหูหนวกและเครื่องช่วยฟังต่างๆ และกิจกรรมวันที่ 2 กุต้อง

ให้น้องทำกิจกรรมเกี่ยวกับการปั้น โดยทำแป้งปั้นกันเอง กุไม่ใช้ดินน้ำมัน เพราะ

ดินน้ำมัน แพงกว่า แป้งที่พวกกุทำกันเอง อีกอย่างเลือกสีได้ตามใจชอบ

สีก็สดกว่าดินน้ำมัน อีกด้วย จะใส่กลิ่นเหี้ยไรก็ได้ ตามใจเรา

ตื่นเช้า กุบอกให้แม่มาส่งกุ พอกุมาถึงหน้าบ้านพิบูลทั้งอาจารย์ และเพื่อนๆ รออยู่แล้ว

รุ่นพี่ที่จบไปแล้วก็มา 2 คน คือพี่เบียร์ กะพี่ห่าไรมะรู้ กุลืมชื่อไปแล้ว

พวกกุต้องนั่งรถหางปลาทู (กุไม่รู้ชาวบ้านชาวช่องเรียกเหี้ยไร

บ้านกุเรียกรถหางปลาทู)

บางคนเรียกรถหวานเย็น ใครอยู่แถบๆบ้านกร่าง หรือแถวๆหน้า จ.ร ก็จะเห็น

รถแบบนี้วิ่งกันขวักไขว่ รถคันนี้ รู้สึกว่าอาจารย์จะจ้างมาจากชาติตระการ

เพราะโรงเรียนบ้านโคกใหญ่อยู่ชาติตระการ กุมารู้อีกที โรงเรียนบ้านโคกใหญ่

มันอยู่ใกล้ๆ กับโรงเรียนเก่าของพ่อกุ

กุจำได้ว่า ตอนพ่อกุสอนอยู่ที่นั่น กุเคยไปเล่นน้ำแก่ง ด้วย วู้ ดีใจจัง

มาเจอโรงเรียนเก่าพ่อ รู้สึกเหมือนกะว่า ได้กลับมามีชีวิตแบบที่เคยคิดถึงอีกครั้ง

เมื่อกุไปถึงที่โคกใหญ่ พวกน้องๆ ทุกๆชั้น ก็มองพวกกุ แบบว่า เห้ยมันมากันทำไม เพื่ออะไร

แล้วพวกน้องๆ ม. 3 ก็เอาดอกไม้มาติดเสื้อให้พวกกุ เหมือนเป็นการต้อนรับ

ไปที่โคกใหญ่กุสัมผัสถึงบรรยากาศครั้งสมัยที่กุเคยเรียนโรงเรียนแนวๆนี้

โรงเรียนไม้เก่าๆ ที่ต้องใช้เทียนไขไปต้ม แร้วเอามาขัดพื้นไม้ ให้มันดูเงางาม

วันแรก พวกกุก็จัดเตรียมกันทำกิจกรรม ครูประกาศให้เด็กชั้นป. 1-6 ลงมาเข้าแถว

หน้าเสาธง แล้วก็แบ่งกันทำกิจกรรมในแต่ละฐาน แล้วก็เปลี่ยนฐานไปเรื่อยๆ

(กุเล่าข้ามๆกระโดดๆนะ กุขี้เกียจมีภาคต่อ)

แล้วทุกๆฐานก็จะต้องให้น้องๆ มีเพลงและท่าทางประกอบเพลงนั้นๆด้วย

เด็กๆสนุกสนานชอบใจกันใหญ่ กุก็รู้สึกดี แม่งรักเด็กว่ะ

ช่วงบ่ายๆ หลังจากที่กุปล่อยเด็กกลับบ้านกัน ฝนก็ตก (ช่วงเดือนสิงหาหลังวันแม่ไม่เท่าไหร่)

กุกะเพื่อนๆ (กุจำมะได้แระว่ามีใครบ้างอ่ะ) ไปนั่งแด่กก๋วยเตี๋ยว ข้างๆโรงเรียน

บรรยากาศแม่งได้ใจกุจริงๆ ทำให้นึกถึงสมัยสาวๆอีกแว้ว! ตอนกุยังเด็ก ได้กลิ่น

ของดินที่มีฮิวมัส โดนฝนจนเปียก เมื่อฝนหยุด ฟ้ากระจ่างใส เป็นฟ้าหลังฝน

พวกกุจะออกไปเซอร์เวย์แถวๆหมู่บ้าน เพื่อกรอกแบบสอบถาม

พวกกุต้องไปถามผู้ปกครองในหมู่บ้าน เรื่องเกี่ยวกับเด็กพิเศษที่เรียนในโคกใหญ่

เดินไป รองเท้ากุก็ติดหนึบกะพื้นดินลูกรังที่เปียกฝน พวกกุเดินกันมาไกลมาก

ขาไปกุไม่ค่อยจะเมื่อยเท่าไหร่ เหมือนได้เดินเล่น แต่ขากลับ

มันเหนื่อยมากที่จะต้องเดินกลับ พลัน! โสตกุก็ปะทะกับเสียงเสียงหนึ่ง

กุว่ามันต้องเป็นรถคุณแต๋นของใครซักคน ในระแวกนั้น

กุบอกว่าอิห้อยกะอิก้อยว่า กุขี้เกียจเดินกลับแว้ว มันไกลจ้าดดด

กุจะรอโบกคุณแต๋นกลับโรงเรียน แต่มันเป็นเหี้ยไรของพวกมันก็ไม่รู้ หรือเพราะอายไม่กล้า

มันบอกว่า โอ๊ย...ไม่เอาว่ะ ไม่ไปหรอก บ้าเหรอ กุก็ยืนรอแล้วรออีก

คุณแต๋นคันนี้ เสียงมาเร็วกว่าตัวหลายพันเท่านัก กุรอเป็นชาติยังไม่มาเลย

แล้วความหวังกุก็เป็นจริง กุเห็นเค้าขับมาลิบๆ กุตั้งท่าได้ โบกรถคุณแต๋น

กุบอกลุงคนขับว่า ผ่านโรงเรียนโคกใหญ่ไม๊คะ ลุงบอกว่า ผ่านคับ

กุก็บอกลุงว่า นู๋ขอติดรถไปโรงเรียนได้ไม๊คะ เค้าก็พยักหน้ารับ

เย้ๆๆๆๆๆ กุกะลังจะเตรียมโดดขึ้นรถ อิห้อยกะอิก้อย มาจากไหนไม่รู้

อิสาดดดดดดดด

จากที่บอกว่าไม่ไปๆๆ แม่งเหี้ย โดดขึ้นรถก่อนกุ นั่งหน้าตาจิ้มลิ้ม

น่าถีบมากๆ พวกกุหัวเราะกันมาตลอดทาง โคตรมันส์! นั่งคุณแต๋น กับ

บรรยากาศที่ปลอดโปร่ง มีความสุขมาก แหกปากหัวเราะไม่ได้เกรงใจลุงคนขับเลย

แม่ง ราชรถมาเกยจริงๆ

พวกกุแม่งทำตัวยังกะเด็ก (ทั้งๆที่ก็แก่ชิบหาย) ลุงเค้าขับรถผ่านโรงเรียน

ก็จอดให้กุลงกัน โอ๊ย...พวกกุหัวเราะกันท้องคัดของแข็ง

หัวเราะความดอกของมัน 2 คน ที่ทำเป็นบอกว่า ไม่ขึ้นๆ สุดท้าย โดดขึ้นรถก่อนกุอีก

ทั้งๆที่กุเป็นคนโบก - -!

แระบรรยากาศที่โล่งสบาย ของคุณแต๋น กุมีความสุข

พี่เบียร์ และพี่ พี่ห่าไรวะ ช่างแม่ง 2 คน อ่ะ เค้าเห็นพวกกุพอดี

เค้าก็หัวเราะใหญ่ บอกว่า เห้ย โบกอีแต๋นมากันเรยเหรอวะพวกแก

หลังจากนั้นพวกกุก็สังคยานาตัวเอง แล้วก็เตรียมกิจกรรมตอนกลางคืนกัน

พวกน้องๆ ชั้นมัธยม เตรียมการแสดงต้อนรับพวกกุเช่นกัน กิจกรรมกลางคืน

ก็จะมีพวกชาวบ้าน ในหมู่บ้าน เข้ามาดูกัน พ่อแม่ผู้ปกครองของเด็กบ้าง หรือไม่ก็

เป็นสมาชิกในหมู่บ้าน ซึ่งก็เป็นธรรมดาของสังคมชนบทที่กุชื่นชมมาตลอด

พวกน้องมัธยม ออกมาแสดงเพลง ตามหาสมชาย กับเพลงไรวะ คอยรักหนุ่มตังเก

ของอิแมงปอ ไรนั่น อินุ่นถามกุว่า เห้ยบลิว มึงไม่คิดจะมีการแสดงอะไรบ้างเหรอวะ

นอกจากการที่เราจะแสดงละคร เกี่ยวกับเด็กพิเศษประเภทต่างๆเนี่ย กุอยากได้การแสดงว่ะ

กุเรยพูดติดตลกไปว่า เอ้ามึงจะให้กุทำไง ให้กุไปยืมชุดน้องเค้า แร้วก็ยืมเพลงน้องเค้า

ส่วนการแสดง กุคิดสดงั้นใช่ไม๊? มึงเอาไม๊? กุคิดว่ามันไม่เอา!

แต่มัน เอา! อิสาดดดดดดด ห่าเอ้ย กุ อิช่อ 2 คน รีบกุลีกุจอ ไปขอยืมอุปกรณ์การแสดงต่างๆ

จากพวกน้องๆเค้า ท่าเท่อห่าเหวไรกุก็ไม่มีท่าทางพวกกุต้อง สด! ตามสันดาน

กุคิดท่ากันเดี๋ยวนั้น ซักพัก หนุงหนิงเข้ามาบอกว่า ให้เราแสดงเป็นสมชายไม๊

กุกะอิช่อ เอา! จาก 2 คน เป็น 3 คน เอาวะ แล้วพวกกุก็ซักซ้อมกันใหญ่ ซักพัก อิอุ๋ย เดินมา บอกว่า

ทำไรกันน่ะ พอพวกกุบอก มันบอกว่า เห้ย ขอด้วยๆๆ อยากๆๆๆ พวกกุ เอา!

จาก 3 เป็น 4 สู้โว้ย! ซ้อมไปซ้อมมา ทุเรศตัวเองบ้าง หัวเราะกันเองบ้าง รอแล้วรออีก

แม่งเมื่อไหร่ พวกกุจะได้ขึ้นเต้น เรื่องอายเพื่อนพวกกุไม่เคยอาย แต่นี่ มาเต้นให้ชาวบ้าน

และพวกเด็กๆเค้าดู กุจะไปได้ไม๊ กุก็ไม่รู้ เพราะเต้น step ที่เป็นสันดานจริงๆ

พอพวกกุขึ้นไป เพื่อนๆกรี๊ดกันใหญ่ เต้นตาม step ที่วางไว้กัน ส่วนกุมันส์กว่าใคร

มันส์ชิบหาย ตาลุงแก่คนนึง ควักแบงค์ 20 ยื่นให้กุ กรี๊ดดด ยังกะคาเฟ่

กุรีบยกมือไหว้ขอบคุณ อิสัดนี่มันขอจับมือกุ กุนึกว่ามันจะเอาเงินคืน กุถามมันว่า

กุ : ลุงจะเอาเงินคืนเหรอคะ

อิลุง : อ่อ ป่าวๆๆๆ ขอจับมือหน่อยๆๆๆ

อิสาด โดนคนแก่หลอกจับมือ พวกกุเต้นกันสุดตรีนมากๆ เพื่อนๆกุกรี๊ดกันเกรียวกราว

พอพวกกุเต้นเสร็จ เป็นปลื้มว่ะ แม่งเห้อ มีแต่คนชอบ พวกน้องๆมัธยมที่กุยืมชุดเค้ามา

มาหาพวกกุ โหยพี่บลิว คิดได้ไงเนี่ย พวกนู๋อายเลย กุบอกน้องไปว่า อ่อ หน้าด้านๆเข้าไว้น้อง

อย่าไปอาย ถ้าอายก็ไม่ได้ทำไรกินหรอก อยู่ที่นู่น พวกพี่ยิ่งกว่านี้ - -"

(กิจกรรมเหี้ยไรก็พวกกุๆๆ)

กุรับจ๊อบแม่งหลายอย่างจริงๆ พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ กุก็ต้องไปแสดงละคร เป็นเด็กหูหนวก

อิวัยรุ่นผู้ชายแถวๆนั้น แซวกุ ฮิ้วๆๆๆ เต้นสุดๆไปเลยนะ แต่กุบ่ได้สนใจมากนัก

ช่างแม่ง กุได้มาตั้ง 20 บาท -"-

ตอนกุแสดงพวกมันก็เอาแต่เห่าหอน ส่งเสียงแซวกัน กุได้แต่คิดว่า อย่าใส่ใจๆๆ มันแค่เห่าหอน

แร้วการแสดงสดของพวกกุ ก็รอดตัวไป ฟู่ววววว แก้ผ้าเอาหน้ารอดซะจริงๆ!

ก่อนเข้านอน อ.เรียกพบทุกคน แระทบทวนสิ่งที่ทำไปแล้วว่าได้อะไรบ้าง

ผ่านพ้นวันแรกไปด้วยความอ่อนเพลีย พวกกุนอนหลับสลบไสล

วันที่ 2 อาจารย์เรียกพวกกุไปทำความเข้าใจกิจกรรมก่อนจะสอน แล้วพวกกุก็พาเด็กๆ

ทำกิจกรรมต่างๆ พวกกุให้เด็กๆ ปั้นในสิ่งที่ตนเองชอบ โดยมารับ แป้งปั้นสีต่างๆ จากพวกกุ

เด็กๆชื่นชอบกันใหญ่ เพราะสีสวย และมีกลิ่นหอม กุจำได้แค่นั้น นอกนั้น กุงีบหลับ

จะว่าไป เหมาะกับคำว่า แอบหลับซะมากกว่า เพราะถ้า อ. เห็น เป็นเรื่องแน่ๆ

เมื่อกิจกรรมทุกอย่างจบลง ในแต่ละฐาน

พวกกุ ก็จับกลุ่มให้เด็กๆเล่นเกม ไม่ว่าจะเต้น หนอนน้อย , ไก่ย่าง , ฯลฯ

ก่อนเที่ยง เมื่อกิจกรรมทุกอย่างเสร็จสิ้น พวกกุก็จับกลุ่มวงกลม แล้วร้องเพลง

สามัคคีชุมนุม

ร้องได้บ้างไม่ได้บ้าง กล้อมแกล้มไปแม่ง

พวกกุนอนรอรถหางปลาทู สุดแรง นานมาก กุเผลอหลับไป นานเท่าไหร่ไม่รู้

ได้ยินเสียงเพื่อนเห่า ว่า เห้ย รถมาแร้วว้อยยยยยยยย เท่านั้นแหละ พวกกุ

ตื่นกันอัตโนมัติ (อยากกลับบ้านไปอาบน้ำกัน เหนื่อย และก็เพลีย)

ก่อนกลับ พวกครู และน้องๆ ที่เข้ากิจกรรมฐาน มาส่งกุ พอพวกกุลาทุกๆคนแล้ว

ก็ขึ้นรถกัน แระรถก็ออกจากโรงเรียน เด็กบางคน โบกไม้โบกมือร่ำลาพวกกุกัน

พวกกุก็โบกมือ บ๊าย...บาย กุและเพื่อนจะไม่มีวัน ลืมวันนี้ไปเลย

กิจกรรมนี้ ทำให้กุมีความสุข ถึงแม้กุจะเสียใจเรื่องพี่เอกก็ตาม แต่กุร้องไห้ไม่ออก

ทั้งๆที่ใจก็อยากร้อง แต่กุต้องทำกิจกรรมกัน กุยังร้องไห้ไม่ได้

ภาษาเหนือวันละคำวันนี้ คำว่า เก้าไม่ อ่านว่า เก้า - ไม่

แปลว่า ต้นไม้

แต่งประโยค เก้าไม่แถวนี่ ร่มรื่น ดีเนาะ วันพูกเฮามานั่งยะงานตี้นี้ดีกว่า

แปลอีกทีว่ะ ต้นไม้แถวนี้ ร่มรื่นดีเนาะ พรุ่งนี้เรามานั่งทำงานที่นี่ดีกว่า

บ๊าย...บาย

นู๋บลิว เซเลอร์มูน ก๋ากั่น

ป.ล ตอนนี้กุกะพี่เอกเคลียร์กัน แระกลับมาคบกัน แต่ความรัก ก็ยังลุ่มๆดอนๆ

สัดดอก เชี่ยไรก็มีความสุข แต่ความรัก สร้นตรีนจริงๆ

แระอิห้อย (วุ้น) มันคือ เกย์ตัวหนึ่ง

ของต่างๆที่เด็กๆได้เข้าร่วมกิจกรรมในฐาน พวกกุยกให้เด็กๆ

เอากลับบ้านหมดเพราะถือว่าเป็นฝีมือของพวกเค้า ปลื้มจริงๆ