กุไม่ได้เป็นนักศึกษาฝึกสอนอีกต่อไปริ้วค่ะ
ในตอนนี้ กุเป็นนักศึกษาเต็มคราบอีกครั้งนึงแระ
ตอนแรกที่เลี้ยงส่งครั้งนั้น เค้าเลี้ยงส่งพร้อมภารโรง
เป็นแนวๆชาวบ้าน เลี้ยงส่งซะมากกว่า
แต่คราวนี้ พวกคณะครูพากุไปเลี้ยงที่ ร้านอาหารตอนค่ำๆ
ฝนก็ตก บรรยากาศน่าเสียตัว จริงๆ
กุมัวแต่ทำการ์ดเพื่อจะมอบให้เค้าอยู่
เรยเสียเวลาชิบหายเรย มั่วแต่นั่งพิมพ์
แร้วกะตัดกระดาษให้เป็นรูปหัวใจ แร้วก็เจาะรู
แร้วใส่ดิ้นสีทองๆ โอ้วเย่แร้วเสือกเป็นกระดาษหอมๆด้วยอ่ะ
แม่ง ... ครูเค้าแซวกันใหญ่ว่ายังกะการ์ดแต่งงานเรย
อิอิ
ฝึกไว้ก่อนเผื่อมีคนตาถั่วมาเก็บเอากุไปทำเมีย
กุเขียนคำขอบคุณไว้ให้ครูทุกๆคน
ชิบหาย เค้านัดกุไว้ เวลา 6 โมงเย็น
กุเสร่อไปซะ ทุ่มนึง มันเป็นสันดานกุเองแหละ ที่ชอบไปสาย
...
เค้าต้องโทรตามกุ ยังกะบุคคลสำคัญ
พอกุไปถึง เค้าแด่กกันซะเรียบแระ
เรยให้กุสั่งมาอีก แม่ง เรื่องแด่กอย่ามาถาม
กุแด่กหมด
วะฮะๆ
ต่อไปนี้ มันคงไม่มีอีกแล้ว กับโรงเรียนนี้
กุจำได้ว่าความทรงจำหลายๆเรื่อง
เกิดขึ้นที่นี่เกิดขึ้นกับเด็กๆ
ถึงแม้เรื่องวิชาการกุจะเหี้ยแค่ไหนก็ตาม
แต่เรื่องที่กุรักที่สุดคือ กุได้อยู่กับเด็กๆ
และถึงแม้ว่าหัวมันจะมีแต่เหา ยุ่บยั่บๆ อี๋ๆๆๆๆ
... แต่กุกะรักมัน ...
กุเคยคัดเลือกที่จะรักเด็กที่หน้าตา
แต่กุแปลกใจเหมือนกันที่ครั้งแรก กุเห็นมันไม่น่ารัก
กุเรยมะค่อยชอบเท่าไหร่ เวลามันมาคลอเคลียๆกุ
แต่ตอนนี้ กุรักมัน ไม่ว่าหน้าตามันจะเป็นยังไง
การที่กุจะรักเด็กซักคน กุไม่ได้เลือกหน้าตาของเด็ก
เหมือนผู้ชายที่ชอบล่อ ผู้หญิง
สวยๆ หุ่นดีๆ นมใหญ่ๆ
ทุกๆเย็น เวลาเด็กกลับบ้าน
กุจะต้องสอดส่องหาเด็กๆ ยังกะอิปอบ รอจกไส้
เพื่อดูเด็กๆที่บ้านอยู่ไกลๆแล้วพาเด็กไปส่งที่บ้าน
เด็กแม่งเก่งเหี้ยๆเรย เดินไปกลับโรงเรียน
บ้านก็ไกล แม่ง แร้วกุก็นางเอก สัด
ต้องไปส่งแล้วเด็กลงจากรถ ก็จะขอบคุณกุ
มันปลื้มจริงๆสำหรับชีวิตแบบนี้
เวลาขี่รถกลับบ้าน กุนี่ก็ยังกะนางงามเรย
ขี่ผ่านเด็กต้อง บ๊าย...บาย
เด็กๆก็ทำยังกะกุเป็นนางเอกหนังเรย ... ต้องโบกไม้โบกมือให้กุตลอด
ก๊าก ... เหี้ยเอ้ย กุคิดถึงพวกนั้นจัง
เด็ก ป. 1 คนนึง มันชื่อไอ่นัท ไอ่นัทนี่มันโคตรเท่ห์
หน้าตาดีแค่ ป. 1 ก็เตะฟุตบอลเก่งดี
กุเคยเห็นมันเล่น แม่ง โดน!
แผล่บๆ อุ๊บส์!
นัทดูเป็นผู้ใหญ่ แร้วมันชอบทำหน้าตาแปลกๆ
ถ้ากุเดาไม่ผิด ไอ่นัทเริ่มมีหัวดอ เอ้ย หัวใจ
เป็นผู้ใหญ่แระ
มันมองกุ ไม่ใช่สายตาที่มองครู
แต่สายตาที่ส่งให้กุมันเป็นอีกแบบนึง
ที่เหมือนผู้ชายคนนึงมองผู้หญิง
คงเป็นอะไรตามประสาเด็กๆ ช่างเหอะ กุไม่ถือ
เด๊วมันโตขึ้น มันคงเลิกมองเห็นกงจักร เป็นดอกบัวไปเอง
กุไม่ได้คิดมากไปเอง แต่กุสังเกตหลายครั้งแระ
โอ้ว เย่ ... มันใช่เรยล่ะ
กุบอกนัทว่า
...
"นัทคับ นัทลูกชาย วันนี้ครูจะกลับแร้วน้า
ไม่มาหวัดดีครูเรยเหรอ ?"
ไอ่นัทมันงอนกุ มันไม่คุยก่ากุ มันทำหน้างอๆ
แร้วมันกะเดินหนีกุไป
แสดดด กุผิดเหี้ยไรเนี่ย ไอ่นัท! กุอยากรู้วววว
หนึ่ง มันเป็นเด็กออฯ
ชอบให้คนนั้นคนนี้ เป็นเมีย
ตอนพวกกุเข้าไปฝึกสอนใหม่ๆ
หนึ่งมันเห็น ปอร์ เพื่อนกุ
มันบอกว่า
"เนี่ยๆ ครูปอร์อ่ะ แฟนหนึ่งๆๆ เด๊วจะแต่งงานด้วยละ"
หรือไม่ก็
"เด๊วหนึ่งจะแต่งงานกับปอร์ละ เด๊วเอาเงินมาแต่งด้วย หมื่นนึง"
ชิบหาย ... ทำไอ่ปอร์ ขนหัวลุกเรยมึง
มีอยู่วันนึง พวกครูเค้าประชุมกันอยู่
แต่พวกฝึกสอน ไม่ได้ประชุมด้วย ก็คุมนักเรียนไป
ไอ่หนึ่งเจ้าเก่าแม่งเดินตามหากุ
แต่มันเรียกกุไม่ชัด กุได้ยินมันเรียกว่า
หนึ่ง : เห้ยๆ คูวิว ไปไหนวะ คูวิวอ่ะ คูวิวไปหนายยย
กุ : หนึ่งครับ หนึ่งมาหาใครครับ
ยังค่ะยัง ไอ่หนึ่งมันยังไม่สนใจกุ
แต่กุคิดว่ามันคงเรียกกุแน่ๆ ชัวร์ๆ ให้ถีบหน้าเรย
หนึ่ง : เห้ยๆ ใครเห็นคูวิวบ้างวะเนี่ย เห้ย เห็นไม๊วะ
กุ : หนึ่งครับ หนึ่งมาหาใครเนี่ยยยยยยย
หนึ่งได้ยินเสียงกุถามแระ
เลยหันมามองหน้ากุ แร้วก็พูดขึ้นว่า
หนึ่ง : มาหามึง! อะ
คา รา รวยยยยย ครวยเห้อะ หนึ่งงงงงง
กุหน้าชายังกะโดนตีนหลายๆตีนเหยียบหน้าเรย
อ่ะโห่ มึงนะมึง ใช้สรรพนามเรียกกุซะ
...
แร้วเด็กๆ ป. 6 ที่อยู่แถวๆนั้น แม่งก็หัวเราะกันก๊ากเรย
"เห้ยๆดูหนึ่งเรียกครูบลิวเด้ ก๊ากๆๆๆ"
มันตลกมากชิมิ ? แสดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กุเรยเผลอหัวเราะไปกะพวกมันด้วย
จะโกรธแม่งก็โกรธไม่ลง ชิบหาย
อย่าให้กุรู้นะว่าแกล้ง ออฯ น่ะ
กุจะตบกะโหลกให้สมองเด้ง ขี้หูออกมาเต้นแร็พเรย
( วันที่ชาวบ้านเลี้ยงส่ง เค้าถามว่าใครแฟนหนึ่ง
มันเสือกชี้มาตรงกุ แม่งกวนตีน
ตอนแรกแม่งหาว่าไอ่ปอร์ เป็นเมียมัน
พอจะกลับเสือกอยากได้กุซะงั้น เชรี่ย! )
เด็กนักเรียน ป. 2 คนนึง ชื่อเหี่ยว
( พ่อแม่ ไม่มีชื่อจะตั้งแร้วไงวะ )
เหี่ยวเป็นเด็กที่ถ้าใครเห็น ก็คงคิดว่า
หน้าตาไม่ได้ดีอะไร ไม่น่ารัก
ตอนแรกกุเห็น กุก็เฉยๆ เพราะกุยังไม่ได้รู้จักอะไรมันมาก
เหี่ยวเป็นเด็กบกพร่องฯ
แล้วอะไรหลายๆอย่างที่ผ่านมา ทำให้กุรัก
โดยไม่ได้คิดว่าหน้าตามันต้องน่ารัก
แต่เหี่ยวก็น่ารักสำหรับกุ
เหี่ยวจะมีคู่หูของคือ รจนา
รจนานี่แหละที่กุชอบไปหาเหาให้
และดูแร้ว เบลอๆ มึนๆ มากกว่าเหี่ยวด้วยซ้ำไป
รจนา : คู นู๋ไม่อยากเรียนแระอ่ะ
กุ : เอ้า ถ้าไม่เรียนจะไปทำไรเล่า
เหี่ยว : เห้ย ทำไมไม่อยากเรียนอ่ะ อิ๊รจ
ถ้ามึงไม่เรียน มึงก็จะโง่นะ
รจนา : กุไม่อยากเรี้ยนนนน
แร้วก็เกาหัว แกร่กๆ คงคันหัว เพราะเหาตรึม!
เหี่ยว : ไม่เรียนนะ จะโง่เป็นควาย! นะ
กุ : ใช่ๆ เหี่ยวพูดถูกนะคะ ใครไม่เรียน
จะกลายเป็นคนโง่นะรู้ป่าว
แล้วเหี่ยวล่ะ ? อยากเรียนไม๊คะ
เหี่ยว : คับ พ้มจาเรียนคับ
แต่ ... ถึงเวลาเรียนจริงๆ เหี่ยวแม่งไม่เคยเรียนเรย
เดินไปเดินมา ไฮเปอร์มาก ไม่ก็เล่นกับรจนา
คู่หูนั่นแหละ
กวนประสาทเพื่อนชิบหายเรย
กวนประสาทกุด้วย
บางที กุแม่งก็ต้องควบคุมอารมณ์
แอบคิดในใจ มึ้ง ไหนมึงบอกว่าอยากเรียนวะ
เกือบให้กุวีนแตกก็หลายหน โอ่ย ... กุลมจะจับ ร้ายกาจๆ
- -!
เหี่ยว : คูคับๆ ที่บ้านนู๋นะ ผลไม้เยอะแยะเลยอ่ะ
กุ : เหรอๆๆ แระบ้านเหี่ยวมีฝรั่งไม๊ลูก ครูอยากกิ๊น อยากกิน อ่า
เหี่ยว : ไม่มีคับ ที่บ้านนู๋นะ มี กระท้อน มีมะม่วง มี ฯลฯ
กุ : กรี๊ดดด งั้นเหี่ยวเอามาให้ครูกินหน่อยเด่ะ
โห่ เหี่ยวอ่ะ ดีแต่พูดว่ะ ไม่เคยเอามาฝากครูเล้ย
ครูรอกินฟรีมาตะนานริ้วนะ เด๊วครูก็กลับแล้วน้า
เหี่ยว : แระคูกลับวันไหนอ่ะ
กุ : พรุ่งนี้แหละ ไม่เจอกันอีกแร้วว
เหี่ยว : โห่ งั้นคูกลับไปเหอะ นู๋ไม่เอามาให้แระ
อ่าว ... อดแด่ก ซะงั้น ... ไอ่เหี่ยวนะไอ่เหี่ยว
แร้วมึงจะถามกุทำไมอะเนี่ย
-"-
จริงๆแล้ว ความรู้สึกที่ผูกพันกับนักเรียน โรงเรียน ครู
และชาวบ้านทั้งหลาย
มันมีอยู่เยอะมากๆ กุคงนึกออกมาไม่หมด
กุคิดถึงวันเก่าๆตั้งแต่วันแรกที่เอาตีนเหยียบเข้ามาในโรงเรียน
จนถึงวันสุดท้าย ที่นักเรียนร่ำลากุ
วันนั้นเด็กๆมีกิจกรรมกันเป็นฐาน
ช่วงบ่ายๆ เด็กกินข้าวเสร็จ ฝนก็ตกอย่างหนัก สะใจกุมากๆ
มันเหมือนเป็นฤกษ์ดีสำหรับกุ
ถ้าฝนตก กุมักจะมีความสุข
ในช่วงนี้เอง ที่เค้าเรียกพวกเด็กๆ
และเชิญคณะครูทั้งหลายมานั่งรวมกัน
พวกกุ และบรรดาคุณครูทั้งหลาย นั่งบนเก้าอี้
พวกเด็กๆนั่งกับพื้นกระเบื้อง แม่ง จ๊าบว่ะ ได้นั่งพื้นกระเบื้องซะล่วยย
นักเรียนออกมากล่าวความรู้สึก
มีเด็กนักเรียนตั้งแต่อนุบาล 1 ไปจนถึง ป. 6
พวกเด็กๆ รุ่นโตๆ มันก็ออกมาพูดได้
อาจจะเคอะเขินหน่อย แต่ก็พูดได้
ส่วนไอ่เด็กตัวน้อยๆ กระจ้อยร่อย เท่าจิ๋มมดนั่น
ก็ออกอาการเขินสุดฤทธิ์
มีนักเรียน อนุบาล 1 คนนึง แม่งร้องไห้ยกใหญ่
พวกกุก็นึกว่ามันแม่งต้องทำซึ้งที่พวกกุจะจากไป
กุเรยเรียกมันเข้ามาถามใกล้ๆ มันก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น
ไม่ตอบกุซ้ากที
กุเรยให้มันร้องให้หายอยากซะก่อน แร้วถามมันอีก ว่า
กุ : กระแต นู๋ร้องไห้ทำไมคะ ?
กระแต : แง้ ๆๆๆ โฮๆๆๆ ฮือๆๆ ฮื้อออออออออออออ
กุ : กระแต คิดถึงพวกครูเหรอลูกเหรอ
ไม่ต้องร้องนะ โอ๋ๆๆ
กระแต : ฮื้ออออออออออออออออ
อึ๊กๆๆๆๆๆๆๆ ( เสียงสะอึกสะอื้น )
กุ : กระแต ไหนบอกครูซิคะว่านู๋ร้องทำไม
กระแต : นู๋พูดไม่เป๊นนนนนนนน แง้ๆๆ โฮๆๆๆๆ
เวรเอ้ย!
กุนึกว่าแม่งจะซึ้งที่พวกกุจากไป
ที่แท้ โดนเค้าจับมาเป็นตัวแทนเด็กอนุบาล 1
ให้พูดกล่าวลากุ แต่เสือกพูดไม่เป็น
เรยร้องห่มร้องไห้
กรี๊ดดดดดดดดดจังไรมาก กุหน้าแตกยับเรย
เอิ้ก หอยหลอด
แร้วเด็กๆ ก็ร้องเพลงกับทำท่าทางประกอบเพลง
"ลาแล้วลาก่อน นู๋รักคุณครู
คิดถึงคุณครู ลาแล้วลาก่อน
ด้วยถึงกำหนด ที่ครูต้องจร
ลาแล้วลาก่อน สวัสดีคุณครู"
ไอ่จี เพื่อนกุร้องไห้ ทำคะแนน ไปก่อนใครเรย
ร้องไห้เอาโล่ห์ ก๊ากๆ
กุก็ว่ากุอยากร้องไห้แต่กุก็เก็บไว้ในใจ
เหอๆๆ ไม่ชอบบรรยากาศการลาจากเรยว่ะ
... มันเศร้า ...
แร้วเค้าก็ให้พวกกุออกไปพูดความรู้สึกกัน
กุก็พูดๆไป พูดยาวกว่าเพื่อนเรย
กุต้องไปจากที่นี่แล้ว
แต่กุบอกกับเด็กว่า กุจะมาเยี่ยมเด็กๆ อีก
กุต้องกลับมาแน่ๆ แต่เด็กๆคงลืมกุแหงๆ
เห้อ ... ครูจะเก็บพวกมึงไว้ ในความทรงจำว่ะ
~ สัญญา! ~
ภาษาเหนือวันละคำวันนี้ คำว่า ขอย อ่านว่า ขอย แปลว่า อิจฉา
แต่งประโยค ป้าคนนั่น แต่งตั๋วงามขนาด น่าดีขอยแต้ๆ
แปลอีกทีว่ะ ป้าคนนั้น แต่งตัวสวยสุดฤทธิ์ อิจฉาจัง
บ๊าย...บาย
นู๋บลิว เซเลอร์มูน ก๋ากั่น
ป.ล อย่าคิดว่าบล็อกกุจะน่าอ่านเสมอไป อย่าคิดว่ากุน่าค้นหา
กุเขียนบล็อกเพราะอยากเขียน ไม่ได้เขียนขายเรื่อง
อย่ามาเอาเหี้ยไรกะกุเรยค่ะ
@^_^@
