ส้วมเต็ม ... สูบครั้งที่ 1

อะไรกันนี่ ? ถึงช่วงเวลาที่ต้องสูบส้วมซะแล้วเหรอ

ไม่ทันไร ก็ครบ 1 ปี เต็มๆ กับการเขียนบล็อกแล้วสิ

กุเห็นแต่พี่ๆคนอื่นๆ เค้าอวยพรวันเกิดบล็อกไปเรียบร้อยแล้ว

แต่สำหรับกุ เพิ่งจะมาสูบส้วมเอาวันนี้นี่เอง

เลยวันครบรอบส้วมเต็มของกุ ไปนานมากแล้ว

ถ้าจำไม่ผิด ส้วมกุเต็มตั้งแต่วันที่ 13 พ.ย แล้วล่ะมั้ง

จริงๆแล้วอารมณ์เปลี่ยวที่เกิดขึ้น ทำให้มาเขียนบล็อกก็คือ

กุอยากมีที่ๆนึงที่ไว้เก็บความรู้สึกของกุ

ไม่ว่าจะเป็นความประทับใจ ความเสียใจ หรืออะไรต่างๆนานา

ที่กุอยากจะเขียน อยากจะระบายไว้ แต่กุรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง

เวลาที่ได้เข้าไปอ่านบล็อกของใครๆ

เขียนเอาไว้แต่อารมณ์เพ้อหา บ้าบอคอแตกเหี้ยไรไม่รู้

กุเบื่อแระเซ็ง กุจึงคิดว่าถ้ากุเริ่มต้นเขียน

กุมิต้องเขียนแบบที่คนอื่นๆเค้าเขียนหรอกเหรอวะ

กุจึงไม่มีบล็อก หรือส้วมของกุซักที กุคิดว่า

การเขียนคำเหี้ยๆหยาบคายๆ หรือใส่ความถ่อย มันคงไม่ใจ

ถ้าจะมาเขียนลงในไดอารี่ เหมือนที่คนอื่นๆเค้าเขียน

เพราะกุไม่ชอบเขียนไดอารี่ มันเหมือนเป็นการบังคับ

เป็นกฎเกณฑ์ ซะมากกว่า ว่ากุต้องเขียนอะไรบ้าง

กุจึงไม่ได้ใส่ใจ แต่เรื่องราวมากมายที่กุมีอยู่ มันร่ำร้องอยู่ในใจลึกๆว่า

กุอยากมีที่ไว้ขี้จริงๆ แล้วบล็อกนี้ก็เกิดขึ้น

ณ ค่ำคืนของวันนึง เมื่อไอ่บิวเพื่อนกุ เอาบล็อกของพี่แอน

หรือ ไอ้แอนนนนน ที่โคตรจะดัง มาให้กุอ่าน

ตอนนั้น พี่แอน หรือ ไอ้แอนนนนน กุก็ไม่ได้รู้จักเหี้ยไรเรย

อยู่ดีๆ ไอ่บิว มันก็ส่ง url ของบล็อก หยาบคาย มาให้อ่าน

กุเข้าไปอ่านแล้วรู้สึกว่า แม่งพี่คนนี้มันเขียนห่าไรของมันวะ

โคตรจ๊าบ แบบว่าตลกดี ขำขำ อ่านแล้วรู้สึก เหมือนมีพลัง

เหมือนกับว่าพี่คนนี้แม่งตลกมีสาระดีว่ะ ทุกถ้อยคำที่มันคิด

ที่มันถ่ายทอดออกมา ทำไมตลกงี้วะ

สอดแทรกความฮา ไว้ในสาระ กุก็ติดตามอ่านไปเรื่อยๆ

จนอดไม่ไหว ก็ต้องไปเม้นท์ไว้

ตอนแรกกุก็กลัวๆพี่เค้าด่ากุเหมือนกัน

เพราะกุติดความปากหมามากมาย แต่กุก็ไม่ได้สนใจอะไร

แต่สิ่งที่กุสนใจ คือกุคิดว่า เฮ้ย บล็อกนี้มันพูดหยาบๆได้ด้วยเหรอวะ

นี่แหละ บล็อกที่กุใฝ่ฝัน ส้วมของกุเกิดขึ้นแร้ว แอ่น ... แอ๊น

กุเรย ลองสมัครดูบ้าง ตอนแรกก็แม่ง ภาษาเหี้ยไรนักหนาวะ

มีแต่ภาษาอังกฤษ แร้วภาษาอังกฤษกุก็ห่าแด่กมากๆ

กุจึง งงๆ เซ่อๆ เบลอๆ มึนๆ ในการสมัครอย่างยิ่ง

แต่แล้ว ส้วมกุก็ได้เกิดซักที มันเป็นครั้งแรกที่กุรู้สึกได้ว่า

เฮ้ย ... กุทะมัยเก่งแบบนี้เนี่ย โอ้ว เย่ กรี๊ดๆๆ กุดีใจสุดๆ

เพราะกุไม่อยากเชื่อตัวเองว่า การสมัครบล็อก ที่โคตรโหด แบบนี้

กุจะสามารถสมัครมันขึ้นมาได้ เอ่อ ... คือ ถ้าเป็นคนที่เค้าเก่งๆ

หรือเข้าใจภาษาอังกฤษ กุก็คิดว่าเค้าคงจะคิดกะกุว่า

อะไรวะ นี่แค่มึงสมัครบล็อกกระจอกๆบล็อกนึงได้นี่

มึงดีใจเหี้ยไรขนาดนี้วะ ? แต่นั่นไม่ใช่สำหรับกุ

การที่กุจะทำอะไรออกมาได้ซักอย่างนึง แล้วสำเร็จ

กุจะถือว่าสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ดีมากๆสิ่งนึง เหมือนสวรรค์โปรดก็ว่าได้

เพราะคนอย่างกุ ตั้งแต่สมัยเด็กๆแระ

ทำห่าไรก็ไม่เข้าท่าไปซะตลอดเวลา

สมมติเรียนวิชา ก.พ.อ ตอนนั้นมีการให้ร้อยพวงมาลัย

อุบะตุ้งต้งตุ้งติ้งบ้าบอ อะไรนั่นกุก็ไม่สามารถ

เวลาเย็บปักถักร้อย กุทำได้แค่การเนา

เรื่องการสอย การด้น ไม่ต้องพูดถึง กุทำไม่เป็นซักอย่าง

สมควรแก่การโดนด่าสุดฤทธิ์ กุยังมึนๆเรยว่า

นี่กุเรียนจบมาได้ไงวะ เออ แปลกแต่จริง

ถึงแม้จะโตเป็นควาย ในตอนนี้ก็เหอะ

กุก็ทำอะไรไม่ค่อยสำเร็จซักเท่าไหร่ เมื่อกุสมัครบล็อกได้

กุจึงดีใจเหมือนได้เป็นเซเลอร์มูน ยิ่งนัก

กุก็รีบๆเขียนๆๆๆๆๆๆๆ เขียนในสิ่งที่กุอยากจะเขียน

เล่าเรื่องราวที่กุอยากเล่า กุเขียนเป็นตุเป็นตะ

กุเขียนประสบการณ์ที่ผ่านมาบ้าง ประสบการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นบ้าง

ในตอนนั้นกุจะเขียนเกือบทุกวันเลยก็ว่าได้

กุรู้สึกสนุกมากๆ เวลาที่ได้เข้ามาเขียนบล็อก

กุถือว่าเป็นสิ่งที่ทำให้กุรู้สึกอิสระ ไร้สิ่งที่กดดัน

หรือกฎเกณฑ์บังคับ ประจวบเหมาะกับเวลาในตอนนั้น

กุเหงามาก กุเหงาจนกุรู้สึกแย่ ร้องไห้เกือบทุกวัน

อาจจะทุกวันก็ว่าได้ ความรู้สึกอะไรหลายๆอย่างมันแย่

กุเรยหาทางออก หาเรื่องที่ทำให้ตัวเองเขียนออกมา

เป็นตัวของตัวเอง เขียนออกมาเผื่อเวลาใดที่กุรู้สึกแย่ๆ

กุจะกลับมาอ่านมันอีกครั้ง กุจะอ่านบล็อก ของตัวเองซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น

บางคนอาจจะเขียนบล็อกมาเพื่อให้คนอื่นอ่าน

แต่สำหรับกุ ไม่ใช่แม้แต่นิดเดียว

กุเขียนบล็อก ทำส้วมของกุขึ้นมา เพื่อให้ตัวกุอ่านเอง

ในเวลาที่กุไม่มีใคร เวลาที่กุรู้สึกแย่ๆ

กุจะเข้ามาคุย มาอ่าน ทำให้กุเหมือนได้คุยกับตัวเอง

ทำให้กุได้รู้ว่า กุยังมีเพื่อน เพราะบล็อกคือเพื่อน

คือส้วม คือแหล่งรวมทุกอย่างที่กุคิด หรือที่กุรู้สึก

พี่แอน เป็นแรงจูงใจทำให้กุเขียนบล็อกนี้ขึ้นมา

แต่พี่แอน ไม่ใช่ต้นแบบ ที่ทำให้กุหยาบคาย

ไม่ใช่ต้นแบบในการทำสำนวนการเขียนบล็อกของกุ

กุไม่เคยคิดเรยว่ากุจะต้องเขียนเลียนแบบพี่แอน

หรือเขียนคำถ่อยๆ หยาบคายๆ เหมือนกับพี่แอน

กุไม่ได้คิดเรียกร้องให้ใครเข้ามาอ่าน

การที่ใครๆเข้ามาอ่าน กุก็ตกใจอยู่เหมือนกันในตอนแรก

เพราะกุไม่คิดว่าในการเขียนบล็อกของกุเนี่ย

จะมีคนเค้ามาอ่านด้วยเหรอวะ กุนึกว่าจะมีแต่ตัวกุคนเดียว

ที่เขียนเอง อ่านเองซะอีก นั่นก็ต้องขอขอบคุณ ทุกๆคน

ที่ เข้ามาร่วมรับรู้ ความรู้สึกของตัวกุ

การที่คนอื่นเข้ามาอ่าน เป็นเพียงส่วนประกอบอย่างนึงเท่านั้น

แต่ก็ใช่ว่า กุจะเขียนบล็อกเพื่อ คนที่เข้ามาอ่านซักหน่อย

และกุก็ไม่คิดว่า สำนวนการเขียนกุจะใช้ได้

หรือตลก หรือจะขำ หรือจะส้นตรีนอะไรทั้งสิ้น

กุไม่เคยรู้เรยว่า คนที่เข้ามาอ่านส้วมของกุ เค้ารู้สึกยังไง

อันนี้กุไม่สนเท่าไหร่ เพราะกุก็ไม่สามารถจะรับรู้

ความรู้สึกของคนอื่นได้ แต่แค่กุอยากให้ทุกๆคนเข้าใจ ว่า

กุเขียนบล็อกนี้ขึ้นมา เพราะได้อ่านบล็อกพี่แอนก็จริง

แต่กุไม่เคยคิดที่จะเขียนให้เหมือนพี่แอน

เพราะคนอย่างกุไปเขียนอะไรที่มีสาระ อย่างพี่แอน

คงไม่ใช่กุ กุได้แต่ถ่ายทอดความรู้สึกของตัวกุเอง ลงมาเท่านั้น

ถ้อยคำที่ใช้ นั่นคือมาจากความรู้สึกของกุ

กุไม่ได้คิดว่า การที่กุจะพูดหยาบคาย

หรือพยายามทำตัวถ่อยๆ นี่โคตรจะเท่ห์

ป่าวเลย ผิดถนัด ! เมื่อกุพูดกับตัวเอง หรือคุยกับตัวเอง

กุจะใช้คำที่คิดนั้น มาเขียนลงไป ซึ่งมันก็คงทำให้ตัวกุดูถ่อย

เพราะคำพูดหาใช่คำพูดที่เริ่ดหรูอลังการ

หรือคำพูดที่น่ารัก ชวนอ่าน แม้แต่น้อย

มันจะดูห่ามๆ หรือดูไม่ใช่ผู้หญิงเขียนเลย

แต่กุภูมิใจ เพราะเป็นสิ่งที่กุสร้างขึ้นมา วันไหน เว็ปนี้เกิดล่ม

กุคงร้องไห้แน่ๆ เพราะอะไรที่กุเขียนไว้ ก็จบเห่

กว่ากุจะอัพแต่ละครั้ง กุตรวจแล้วตรวจอีก

กลัวจะมีคำผิด หรือข้อผิดพลาด คำตกหล่น รึป่าว

คำนี้มาได้ไง ก็ต้องลบไป การอัพบล็อกของกุจึงใช้เวลา 2 ชั่วโมงขึ้นไป

กว่าจะอัพโหลดลงเว็ปได้ จริงๆแล้ว

ก่อนหน้าที่จะได้อ่านของพี่แอน กุเคยคิดไว้แล้วว่า

ถ้าวันนึงกุมีที่ๆกุอยากเขียนขึ้นมา กุจะใช้ชื่อแทนตัวกุว่า

" ถ่อย "

แระสำนวนการเขียนของกุ ก็ต้องมาจากความคิดของกุ

ไม่ใช่มาเพ้อพร่ำเพ้อหา ค + ว + ย ไรทั้งสิ้น

แค่ ค + ว + ย อันเดียว แม่งก็ต้องมาเขียนเพ้อหา จะเป็นจะตาย

เป็นเหี้ยไรกันขนาดนั้นวะ

แต่ถ้าจะเขียน คำถ่อยๆลงไปในเว็ปของคนไทย

คงจะไม่สวยหรูนัก อาจจะโดนปิดบล็อก

ดังนั้น ณ วันนั้น กุค้นพบ จากพี่แอนว่า

เฮ้ย ... มันไม่ใช่ของคนไทยว่ะ นี่มันของฝรั่งนี่หว่า

ดังนั้น ฝรั่งมันคงไม่รู้หรอกว่า กุใส่คำพูดสัดม๋าไว้ยังไงบ้าง

มันเป็นความสะใจเล็กๆ ปนกับความดีใจ

ที่มันไม่ใช่ของคนไทย แระมันก็เป็นส้วมที่ส่วนตัวที่สุดของกุ

กุไม่ได้คิดว่า อะโห่ พี่คนนี้แม่งเขียนได้ใจกุจริงๆ

เด๊วกุไปเขียนบล็อกของกุแบบนี้บ้างดีกว่า

อุ๊ย ... บล็อกพี่เค้าทำไมมีแต่คนเข้ามาอ่าน

สงสัยพี่เค้าเขียนคำพูดหยาบคายลงไปมั้ง

งั้นกุไม่เขียนบ้างดีกว่า

ความคิดเหล่านี้ คนอื่นอาจจะคิดว่ากุเป็นแบบนี้

เพราะเท่าที่กุสังเกตคนหลายๆคนที่เข้ามาอ่านบล็อกกุ

หรืออาจจะรู้จักบล็อกกุ จากบล็อกพี่แอน

จะพูดทำนองนี้ แนวๆนี้ว่า กุเขียนเหมือนพี่แอน

กุทำเหมือนพี่แอน แต่มันไม่มีในหัวกุซักนิด

กุคิดก่อนหน้าที่จะเจอบล็อกพี่แอนด้วยซ้ำ

ว่ากุอยากเขียน สิ่งต่างๆ ไว้แบบนี้ ด้วยสำนวนเช่นนี้

แต่ไม่มีที่ให้กุลง ก็เท่านั้น

กุเคยเห็นพี่แอน เขียนไว้ว่า ยังมีบล็อกอีกหลายๆบล็อก

ที่แตกหน่อจากบล็อกหยาบคายอีกเยอะ

คือ ... กุคือบล็อกนึงที่แตกหน่อจากบล็อกหยาบคาย

แต่ไม่ใช่ก็อปปี้ แตกหน่อ ณ ที่นี้ของกุคือ อ่านบล็อกพี่แอน

แร้วสมัครบล็อกนี้ตามพี่แอนเท่านั้น

ไม่ใช่ว่า เขียนแนวพี่แอน หรือแม้แต่คนอื่นก็เหอะ

เข้ามาอ่านแร้วบอกไว้ว่า

พี่แอนก็เลิกเขียนบล็อกหยาบคายแล้ว

ส่วนกุก็ต้องไปทดลองสอน ไม่ค่อยได้อัพ

แร้วจะไปหาบล็อกใครที่เขียนแนวนี้อ่าน

กุก็รู้สึกดีเหมือนกันที่มีคนติดตาม แต่อีกใจนึงก็คิดไว้ว่า

ตกลงว่าที่กุเขียนมาหมดทุกอย่างนี่กุเลียนแบบพี่แอนงั้นเหรอ

ไม่อยากให้ใครๆคิดแบบนั้นเลย

ไม่ว่ากุจะพูดไงก็เหอะคงไม่มีใครเข้าใจ กุขี้เกียจอธิบายแม่งแระ

แต่จำได้ว่าพี่แอนคือคนแรกที่เข้ามาเม้นท์ไว้บล็อกกุ

พอกุเขียนบล็อกเสร็จ คนแรกที่กุบอกคือไอ่บิว

เพราะช่วงนั้นรู้สึกตื่นเต้นกันมากๆ ไอ่บิวเห็นกุเขียน

ไอ่บิวเรยบอกว่า เฮ้ยๆๆ กุเอามั่งๆๆ เด๊วกุสมัครมั่ง

บล็อกกุจึงเป็นพี่ไอ่บิว 2 - 3 วัน ถ้ากุจำไม่ผิด

เพราะไอ่บิวเขียนบล็อกทีหลังกุ

แระรู้สึกน่าอ่านมากกว่าบล็อกกุเป็นไหนๆ

จากการเขียนบล็อกนี้ ทำให้กุได้รู้จักพี่ๆน้องๆ อีกหลายๆคน

ส่วนใหญ่มาจากบล็อกพี่แอนซะเยอะ

ที่คุยกันบ่อยๆ ก็คงเป็น พี่เหน่ง พี่ไอ้สวะ พี่ปิ๊ก และ ฯลฯ ประมาณนั้น

บางคนเห็นกุเม้นท์ในบล็อกพี่แอน ก็แอดเข้ามาคุย

หรือเข้ามาเม้นท์ให้กุ บางคนก็มาจากการที่กุเห็นเม้นท์ในบล็อกพี่แอน

แร้วกุตามไปอ่านบล็อก แร้วเม้นท์ใส่บล็อกของแต่ละคนไว้

คนๆนั้นก็ตามเข้ามาอ่านของกุแร้วเม้นท์ไว้เหมือนกัน

บางคนก็มาจากการคุย msn บ้าง QQ บ้าง

( ซึ่ง QQ กุเพิ่งหัดเล่นเพราะไม่มีเหี้ยไรจะเล่น )

แม้แต่จะมาจากการโฆษณาจากคนที่คุยกับกุ รู้จักกับกุ

แร้วเอาบล็อกกุไปให้เพื่อนๆอ่านก็ตาม

อยากขอบคุณทุกคนจากใจจริง ไม่ตอแหลว่า

ขอบคุณที่เข้ามารับรู้ชีวิตกุ

ก็ต้องขอบคุณ ไอ่บิว และพี่แอน ที่ทำให้กุมีส้วมดีๆ ไว้เขียน

ไว้ใส่ความรู้สึก ถึงกุบอกไปขนาดนี้

ก็อาจจะไม่มีใครเชื่อกุก็เป็นได้ ว่า กุไม่ได้เลียนแบบพี่แอน

แต่กุอยากบอกจริงๆว่า กุไม่ได้เลียนแบบพี่แอน ซักนิด

พี่แอนก็คือพี่แอน ตัวกุก็คือกุ สิ่งที่พี่แอนเขียน

หยาบคาย ก็จริงแต่แฝงสาระไว้เพียบ

มีคนชอบก็เยอะแยะ มีคนอ่านก็เยอะแยะเช่นกัน

ผิดกับกุที่ไม่เคยสนใจหรือใส่ใจว่า

คนที่เข้ามาอ่านจะรู้สึกยังไง

แระกุก็ไม่ได้คิดด้วยว่าจะมีใครสนใจเข้ามาอ่านด้วยซ้ำ

เพราะนี่มันคือส้วมของกุ กุไม่ได้คิดว่า การที่ใครๆ จะเข้ามาอ่าน

จะได้สาระ หรือได้ข้อคิด กลับไป

นอกจากบางคนอาจจะเก็บเอาประสบการณ์ ที่กุได้เล่าลงส้วม

ไปปรับใช้กับชีวิตตัวเอง นั่นก็เป็นอีกเรื่องนึง

การพูดหรือการแสดงออกของกุนั้น ก็โคตรถ่อยเอามากๆ

พี่แอนเค้ายังมีความสุภาพ แต่สำหรับกุมันไม่ได้สุภาพอะไรทั้งนั้น

พี่แอนกับพี่เหน่ง คือคนที่ช่วยตอกรอยหยักในสมองของกุ

เพราะพี่แอนช่วยสอนเรื่องอัพรูปลงบล็อก

ส่วนพี่เหน่งคือคนที่ช่วยสอนกุในเรื่องการใส่เพลงลงบล็อก

เพราะไม่งั้นกุคงโง่ๆ ง่าวๆ ตลอดไป ชีวิตในตอนนั้น กับตอนนี้

ก็ผ่านพ้นมาตั้งปีกว่าแล้ว แต่กุก็ยังไม่ทิ้งบล็อกของกุ

ในช่วงนั้นกุอาจจะอัพบล็อกเกือบทุกวัน

แร้วก็เริ่มกลายเป็นนานๆทีจะอัพ

ไม่ใช่เพราะกระแสเขียนบล็อกมันซาไป หรืออะไร

แต่กุไม่มีเวลาอัพ เพราะอัพบล็อกก็ปาไปเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว

มีเวลาเล่นแช็ท แต่ไม่มีเวลาอัพบล็อก เพราะกุไม่ได้ว่างเหมือนเมื่อก่อน

สุดท้ายนี้ ไม่ว่าใครก็ตามที่คิดว่ากุเขียนเลียนแบบพี่แอนล่ะก็

อยากบอกว่า มึงแหกตาอ่านดีๆ คนอย่างกุไม่ได้เลียนแบบใคร

แระกุคงไม่สิ้นคิดถึงกับไปก็อปปี้ รูปแบบ ของใคร

พี่แอนเป็นคนที่กุนับถือ เป็นคนที่ทำให้กุรู้สึกอยากเขียนบล็อก

ยี่ห้อเดียวกับพี่แอน

แต่พี่แอน ไม่ได้เป็นแม่แบบให้กุก็อปปี้อะไรจากพี่แกเรยซักนิด

เพราะกุคงไม่คิดสั้น ฆ่าตัวเองขนาดนั้น โปรดจงหยุดคิดซักที

กุเอือมระอาในสิ่งที่มึงคิดเต็มทีแร้วค่ะ

ภาษาเหนือวันละคำวันนี้ คำว่า ขี้ไห้ อ่านว่า ขี้ - ไห้ แปลว่า ขี้แย , บ่อน้ำตาตื้น

แต่งประโยค น่องดรีมนี่กะดายมดค้บตะอี้กะไห้กะฮ้องขี้ไห้แต้ๆ

แปลอีกทีว่ะ น้องดรีมนี่ก็นะแค่มดกัดแค่นี้ก็ร้องห่มร้องไห้ขี้แยจัง

ป.ล Bon anniversaire ให้กับส้วมของกุ ขอโทษนะส้วมสีชมพูจ๋า

กุมาอวยพรช้าไป เพราะกุบ่มีเวลาอ่ะเด้อ วันนี้วันที่ 20

วันส้วมเต็มของบล็อกวันที่ 13 ผ่านมาไม่กี่วันเอง

อย่างอนกุน้า แต่ช้าแต่ ลั๊ลลา ลั๊ลลา

( รูปทั้งหลายทั้งแหล่ที่เห็นเป็นภาพประกอบในบล็อกนี้

คือผลงานของ พี่แอน ไอ่บิว แระพี่เบิ้น ค่ะ )

@^_^@

บ๊าย...บาย
นู๋บลิว เซเลอร์มูน ก๋ากั่น