ใจคน ... ยาก ... หยั่งถึง

ถึงฤดูกาลฝึกสอนอีกแล้วคราวนี้ไปโรงเรียนปกติธรรมดา

หลังจากแร่ดไปบางกอก เมืองไฮโซ ซะ 1 เดือนครึ่ง

กลับมา กุเรยต้องมาสอน ซะไกลสุดกู่

สะใจกุยิ่งนัก เสือกตอแหลไปบางกอก เป็นไงล่ะมึง

เอาซะบ้านนอกเรยทีนี้ ชิมรสชาติความเป็นคนไปอีกแบบ

ตอนแรกคิดไว้ว่า แม่ง ไกลๆ อย่างนี้ กุว่าคงประมาณครูบนดอยแน่ๆ

อ๊ะ ... ไม่ใช่นี่หว่า มีของกินเพียบ! ร้านขายของเพียบ! ผู้ชายเพียบ! ! !

(อันหลัง ไม่เกี่ยว กุแร่ดเอง)

แถมถูกใจตรงที่บ้านภารโรงที่อยู่ใกล้ๆ เป็นร้านก๋วยเตี๋ยว
กุชอบกินก๋วยเตี๋ยว อย่างแรง ชอบมั่กๆ ได้ใจจากรายการเราไป 1 ดวงคร่า

บ้านพักครูมี 2 ชั้น ชั้นบนเป็นไม้ แม่ง รกชิบหาย ตอนขึ้นไปดู

ยังคิดๆกะเพื่อนว่า ห่าเอ้ย กุจะเริ่มปัดกวาดอะไรตรงไหนก่อนวะ

ชักจะท้อใจ กันทั้ง 4 คน

ส่วนชั้นล่างเป็นปูน เนื่องจาก แม่บ้านที่นี่จะทำลูกชิ้นกัน

จึงมีอุปกรณ์ทำลูกชิ้นเพียบ! โชคดีที่ว่า ช่วงนี้หมูเสือกมาแพง

แม่บ้านเรยไม่ต้องทำ พวกกุจึงขนของย้ายไปเก็บ ไม่ให้รกหูรกตา

ผัวอีแอ๋ว เอ้ย! ผ.อ โรงเรียนกุ ใจดีม๊ากกกกกกกกกกกกกก

(ผู้หญิงเฟ้ย มิใช่เฒ่าหัวงูแต่อย่างใด)

แกดูแลเทคแคร์พวกกุทุกอย่าง พูดจาก็เพราะ

แค่นี้ กุก็แทบจะพลีกาย ถวายชีวีแระ เล่นเอาใจกุซะเป็นพระเจ้าเรย

เหอๆ

แต่พวกกุยังไม่ได้ไปอยู่บ้านพัก เพราะมีอบรม มีเรื่องนั้นเรื่องนี้

เลยต้องกลับมานอนที่บ้าน ในเมือง ไม่ได้อยู่บ้านพักครูซักที

ตอนแรกห้องน้ำ ไม่ได้อยู่ในตัวบ้าน มันต้องเดินไปอีก

ผ.อ บอกว่า เผื่อพวกน้องๆ ไปกินส้มตำ แล้วปวดท้องตอนกลางคืนจะลำบาก

เช้ามา ผ.อ รีบกลับมาปรึกษาชาวบ้านเรื่องห้องน้ำ ว่าแล้ว ก็จัดแจง

ให้ชาวบ้าน ช่วยกันสร้างห้องน้ำให้พวกกุใหม่ แบบว่า เปิดประตูหลังบ้านไป

ก็เป็นห้องน้ำเล๊ย พวกกุ amazing ชิบหาย พอขึ้นไปดูชั้นบน ที่คิดว่า

จะต้องเป็นโม่งแดง ปัดกวาดไอ่ฝุ่นหนาเป็นคืบที่มาเห็นกันตอนแรก

กลับกลายเป็นว่า พวกแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดซะ

เห็นแล้วปิ๊ง อยู่แล้ว ป๊อบ(ทีน) มากๆ ดูสะอาด ดมยิ่งสะอาดล้ำลึก

พวกกุดีใจกันโคตรๆ แม่งเอ๊ย ทำไมเค้าใจดีจัง น่ารักกันมาก

เบาใจไปหลายเปราะ แค่นี้ก็ทำให้กุรู้สึกว่า กุจะไม่หวั่นแม้วันมามาก แล้ว

ทุกสิ่งทุกอย่างเค้าทุ่มเทให้กับครูฝึกสอนต๊อกต๋อยอย่างพวกกุขนาดนี้

ไม่ใช่พระเจ้า แล้วจะเรียกว่าอะไรวะนี่ หิหิ

เด็กๆตื่นเต้นกันใหญ่ที่เห็นคุณครูคนใหม่ มากันทั้ง 4 ควาย เอ้ย 4 คน

แม่ง มีความรู้สึก ยังกะกุเป็น กบ สุวนันท์ ล้อมหน้าล้อมหลัง

เอ...หรือว่าพวกเด็กๆจะเห็นว่า กุเป็นตัวประหลาดหว่า

ตอนแรกก็ยังไม่ได้สอน เพราะยังไม่รู้ว่าตัวเองจะสอนวิชาอะไร

คาบที่เท่าไหร่ อะไรยังไง ก็วุ่นวายนิดนึง เรื่องการจัดตารางสอน

กุเรยนั่งพิมพ์งานให้พวกครูที่มาวานให้พิมพ์ให้

อาการที่ง่วงนอนเพราะตื่นเช้า + กะการจ้องหน้าคอมนานๆ

ทำให้วันนี้กุอยากจะอ้วกเป็นอย่างยิ่ง ปวดหัวเหมือนจะระเบิด

อีกอย่าง ผ.อ บอกว่า ถ้ากุนอนที่บ้านพักครูกันจริงๆ

จะให้กุเป็นคนสอนภาษาอังกฤษให้เด็กๆ ตอนเย็นๆ

เป็นการสอนพิเศษ โอวววว ม๊ายยยยยยย

กุก็ยินดีหรอก ที่ ผ.อ กรุณาให้กุสอน ไว้วางใจกุ๊

แต่กุไม่รู้จะเอาปัญญาที่ไหนไปสอน ภาษาอังกฤษนี่

กุก็อาศัยการที่ชอบเปิด dictionary อ่านเล่นๆ หรือแปลคำศัพท์เล่นๆ

แต่กุไม่ได้เก่ง ไวยากรณ์ สร้นตรีนไรเรย นี่สิ

แระกุต้องมาสอนเด็กเหรอเนี่ย? แค่สอนในห้องเรียน กุก็จะตายห่าอยู่แล้ว

เอาล่ะมึงเอ๊ย ... ครูก็โง่งี่เง่า ไปสอนเด็ก เด็กมันมิโง่ไปอีก ฤ

สอนกันไปสอนกันมา โง่ทั้งครูโง่ทั้งเด็ก -"-

พากันโง่ โง่กันให้ตายไปข้างนึง สะใจ จ๊อด

มีอยู่เรื่องนึงที่กุกะลังเครียดๆ ในเวลาปัจจุบันนี้ ณ นาทีนี้

(หากมีใครเสร่อเข้ามาอ่านบล็อกอันนี้ อย่าพึ่งคิดว่า กุกระแดะ

โปรดอ่านและทำความเข้าใจซักนิด ในการที่กุจะระบาย)

ตอนคาบพักกลางวัน ระหว่างที่เดินไปร้านก๊วยเตี๋ยว

จีจี้ 1 ในสมาชิกลงเรือลำเดียวกัน มันบอกกะกุว่า

"เห้ยบลิว เมื่อกี๊ ตอนเค้าเข้าไปทดลอง คุยกะเด็กๆ

เค้าถามเด็กๆว่า นักเรียนรู้ไม๊คะว่าครูชื่ออะไรเอ่ย?"

เด็กๆตอบว่า

"ชื่อครูบลิว!"

พอกุได้ฟัง ก็ตกใจ เห้ย ทำไมต้องเป็นชื่อกุ แร้วจีจี้มันก็เล่าอีกว่า

"เค้าก็ถามคำถามเดิม จะมีเด็ก 2 ฝ่าย เถียงกัน ไม่ใช่ครูบลิว

อีกฝ่ายนึงก็บอกว่า ครูบลิวๆ"

กุมีคำถามเกิดขึ้นในใจว่า กุจะดีใจหรือเสียใจดี

ใจนึงกุดีใจที่เด็กจำกุได้ อีกใจนึงคิดว่าแล้วเพื่อนกุล่ะ? มันคิดยังไง?

พอคิดยังไม่ตก ปอร์ 1 ในสมาชิกลงเรือลำเดียวกัน อีกคนนึง

มันก็มาพูดกะกุว่า "เออบลิว เมื่อกี๊ตอนเค้าเข้าไปทักทายเด็กๆ

ครูเค้าแนะนำว่า วันนี้ครูคนใหม่จะเข้ามาทำความรู้จักนักเรียนนะ

เด็กๆก็ดีใจใหญ่เลยนะบลิว แล้วก็เฮฮากัน

พอเค้าเข้าไปสิ เด็กบอกว่า ไม่เอาครูคนนี้ จะเอาครูหน้าขาวมาสอน

ครูหน้าขาวไปไหน อยากให้ครูหน้าขาวมาสอน

เค้าก็ไม่รู้จะพูดยังไงอ่ะบลิว"

สัดเอ้ย!

มันน่าดีใจใช่ไม๊? สำหรับใครบางคน

แต่คนๆนั้นไม่ใช่กุ เพราะกุแคร์ความรู้สึกของเพื่อน

ซึ่งกับเด็กๆ กุยังไม่ได้เข้าไปสอนเลย

จะมีทำความรู้จักกันก็ตอนเข้าแถวหน้าเสาธง แนะนำตัวเท่านั้น

แต่เด็กมาพูดงี๊ แร้วเพื่อน 2 คนนี้ มันก็ไม่ใช่กลุ่มกุ

กุเครียดและคิดมากว่า กุจะโดนเพื่อนเขม่นในใจไม๊?

เพื่อนจะคิดยังไง ซึ่งก็เป็นสาเหตุที่กุต้องคิดมากแบบนี้

ตอนที่กุพิมพ์งานให้ครูหลายๆคนอยู่

พอพิมพ์เสร็จกุก็เล่นเกมเหี้ยไรไม่รู้ กุไม่รู้จักชื่อเกม

กุจึงตั้งชื่อมันว่า "เกมยิงไข่ (ผู้ชาย)"

เพราะเกมมันเป็นไดโนเสาร์ใช้หนังกะติ๊กยิงไข่
 พอ game over ก็มีตีนไดโนเสาร์

เหยียบลงมาทับตายห่า อะไรเนี่ยแหละ

ตอนแรกก็ไม่อยากเล่นเท่าไหร่ แต่เล่นไปเล่นมามันก็สนุกดี

(เพราะไม่มีอะไรจะทำ)

เด็กๆก็วิ่งเข้ามาหา เหมือนกุเป็น กบ สุวนันท์ (อีกแล้ว)

คราวนี้มากันเป็นกลุ่มใหญ่มาก มาถามคำถามที่กุฟังแล้ว

ก็สะอึกเหมือนกัน ว่า ... "ครูคะ ครูคนที่ดำๆ อ้วนๆ ไปไหนแล้ว?"

กุก็ตาจ้องคอม มือก็กดยิกๆ ยิงไข่(ผู้ชาย) อยู่นั้น

ก็ตอบว่า

"อ้าวนี่ไง ครูก็นั่งอยู่นี่ไง อ้วนๆ อ่ะ" ซึ่งก็หมายถึงตัวกุ

เด็กมันก็บอกว่า ไม่ใช่ค่ะ ครูไม่อ้วน ครูอวบๆ

ครูที่อ้วนๆ ดำๆไงคะ ไปไหนคะ"

บางคนมันก็ถามอีกว่า

"ครูคะๆ ทำไมครูที่มาที่นี่ มีครูขาวอยู่คนเดียวล่ะคะ"

แล้วตรงนั้นกุก็ไม่ได้อยู่คนเดียว นุ๊ก 1 ในสมาชิกลงเรือลำเดียวกัน

คนที่ 3 ก็อยู่ที่นั่นด้วย มันก็ได้ยิน สิ่งที่เด็กพูด

คือ กุจะพูดยังไงดี กุอึดอัด ทำไมเด็กต้องมาพูดไรงี๊

กุไม่อยากได้ยิน กุไม่รู้ว่าจะระบายยังไงดี กุไม่มีความสุขที่กุ

ต้องมารับฟัง คำพูดแบบนี้ มันเหมือนกุข่มเพื่อน

แหวะ ถุย!

ซึ่งกุถือว่า กุเลวมาก ที่กุคิดว่า ตัวกุสวยงั้นเหรอ?

กุเรยคิดใหม่ว่า กุไม่ได้ข่มเพื่อน เพราะกุไม่ได้สวย

แต่กุก็อึดอัดใจ โอเค เด็กมันว่างั้น กุก็ไม่รู้จะพูดไง

แต่ว่า ... กุอึดอัดใจ กะความรู้สึกเพื่อน

จะว่าไปแล้ว ตัวกุไม่ได้เป็นคนสวย แต่เด็กอาจจะแปลกตาไปก็ได้

กุก็พูดไปว่า "เนี่ยตอนกลางวันมีครูเค้าบ่นน้อยใจนักเรียนนะ ว่าจำชื่อเค้าไม่ได้

เพราะถามนักเรียนว่าครูชื่ออะไร กลับตอบเป็นชื่อครูบลิวน่ะ"

เด็กๆก็พูดกันว่า "ต้องเป็นครูจี แน่ๆเลย เพราะครูจี ถามตอนเข้าสอน"

ไอ่ห่าเอ้ย กุอยากบอกพวกที่เสร่อเข้ามาอ่านบล็อกกุจริงๆว่า

กุเข้ามาเพื่อระบาย มิได้มีเจตนา จะมาหลงตัวเอง

โปรดใช้วิจารณญาณในการแหกตาอ่านด้วย

เห็นไม๊? แม้กระทั่งกุเข้ามาระบายในบล็อกของตัวเอง

บล็อกที่กุสมัครเข้ามาเพื่อระบาย อะไรต่างๆนานา

กุยังต้องเกรงใจคนที่เสือกเข้ามาอ่านบล็อกของกุอีก

เอาล่ะ ในเมื่อมันเป็นบล็อกของกุ ทำไมกุจะต้องแคร์พวกมึงด้วยวะ

ใครจะคิดไงก็ช่างมึงเหอะว่ะ เพราะกุก็ทั้งเบื่อแล้วก็เซ็ง

เบื่อ comment ที่ชอบเข้ามาบอกว่า บลิวมัน ต้องการ

present ตัวเอง มันถึงได้เขียนบล็อก อันนี้ เพราะคนอื่นชมมัน

ไอ่เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

กุไม่แคร์พวกมึงแล้วโว้ยยยยย ! แม่ง

หากใครจะคิด ก็เรื่องของพวกมึงแล้วล่ะ ไม่ชอบอ่าน ไม่อยากอ่าน

ก็ปิดบล็อกกุไปแม่ง เหมือนที่กุเขียนไว้ ตรง topic ของบล็อก

โอ๊ย อธิบายทำเหี้ยไรให้ยืดยาววะเนี่ย บล็อกกุ เรื่องของกุ

ใครเสือกอ่าน ก็เรื่องของมึง โว้ยเครียด พาลเครียดไปหลายเรื่องแระ

อิบลิว อิควาย นี่มึงเอาเรื่องเหี้ยไรมาเครียดเนี่ย

กะอิแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง มึงเครียดทำเยะเป็ดไรฟะ

ไม่รู้ว่ะ กุรู้สึก ถึงใจคนอื่น ถึงใจเพื่อนกุ

สาธุ พวกมึงอย่าคิดเหี้ยไรมากเรยเท๊อะ กุจะได้สบายใจกุ

แคร์คนอื่นมาก ปวดหัว หาผัวดีกว่า กุ

ภาษาเหนือวันละคำวันนี้ คำว่า มาน อ่านว่า มาน แปลว่า ท้อง

แต่งประโยค เย่ยเจ้า เย่ยมานมากี่เดียนแล่วเจ้า

แปลอีกทีว่ะ พี่คะ พี่ท้องมากี่เดือนแล้วคะเนี่ย

บ๊าย...บาย

นู๋บลิว เซเลอร์มูน ก๋ากั่น

ป.ล 17 พ.ค วันเกิดกุ โฮะๆ กุเป็นโรคจิตเหี้ยไรไม่รู้ ชอบตื่นเต้นกะวันเกิด

และกุตื่นเต้น มากๆ เพราะปีนี้ มันตรงกะวันอังคาร ครบรอบที่กุเกิดพอดี

อะไรวะ จะ 22 แล้วเหรอเนี่ย แก่ชิบหาย อิแก่!