เรื่องของกุ ... ในรอบปี '47

กุยินดีที่สุด

เรื่องที่ 1 กุได้เลื่อนชั้นขึ้นปี 3 ทั้งๆที่คิดว่า กุแม่งเรียนห่วย เกรดลดทุกปี

ต้องเรียนซ้ำแน่ๆ เพราะโง่มากๆ

อิห่า ดีใจชิบหาย แม่งได้อยู่ปี 3 เหมือนเพื่อนๆด้วย เก่งโคตรเล๊ย กรี๊ดดด

(กุคิดว่ากุเก่งแร้วล่ะ ไม่คิดไม่ฝัน กุจะผ่านปี 2 มาได้อย่างฟลุคๆ)

ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีกะชีวิตนักศึกษาของกุซะจริงๆ

เรื่องที่ 2 กุได้เป็นพี่เชียร์ ทั้งๆที่แก่มากแล้ว อยู่ปี 3 เสือกได้คุมเชียร์

ทำใจไม่ได้ ที่เห็นเด็กปี 1 หน้าใสๆ เห็นแร้ว ตาลุกเป็นไฟ

อิห่า จะน่ารักเหี้ยไรกันนักหนา

แต่แกล้งทำเป็นตลกๆไป ในใจนี่แม่ง ดอกเอ้ย เมื่อไหร่พวกมึงจะดำกันซักที

รู้ไม๊ ขาและแขนกุเนี่ย ดำชิบหายแร้ว เพราะตากแดด แต่พวกมึงสิ

ไม่เห็นเป็นเหี้ยไรเรย อืม ... น่ายินดีจริงๆ

ยินดีกะมัน ส่วนกุช้ำทรวง

กุเศร้าใจที่สุด

เรื่องที่ 1 พ่อกะแม่จะขายจิ๊กโก๋ ให้เพื่อนพ่อ ที่เคยเป็นเจ้าของเก่าของมันตอนมันเล็กๆ

(จิ๊กโก๋คือน้องม๋าพันธุ์บางแก้วแท้ๆ รูปร่างลักษณะ หล่อ เท่ห์ บาดใจสาวๆ)

เพื่อนพ่อเคยเป็นเจ้าของเก่าของมัน แต่พ่อกุไปซื้อมันมา

แร้วเพื่อนพ่อมาเห็นตอนมันโต ดูเท่ห์ดี ลักษณะท่าทาง เข้าประกวดได้สบาย

เพื่อนพ่อเรยแม่งชอบมาทาบทามให้ขายจิ๊กโก๋ให้

พ่อก็ไม่คิดจะขาย สุดท้าย ... พ่อกุนึกไงมะรู้ คิดว่าขายดีกว่า

... จากนั้น ...

กุแสดงความเหี้ยของลูกที่ดี ออกมา โดยการไม่พูดไม่คุยกะพ่อแม่

เพราะกุสงสารน้องม๋า ที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆ

ซึ่งกุเคยเลี้ยงเฉพาะตอนมันเล็กๆ จริงๆ แต่ตอนมันโต กุไม่ได้เลี้ยง

- -!

กุไม่ผิดใช่ไม๊? อืม ... กุไม่ผิดหรอก

เรื่องที่ 2 กุกะพี่เอกเลิกกัน ... ยามรักเราต่างไม่ต้องการเหตุผลที่จะรัก ถึงเวลาเลิกกัน

เหตุผลมากมายก็ตามมา ซึ่งจริงๆแล้ว กุรักเค้าแบบหึงหวงห่วงหา ดอกเย็ด!

กุก็แค่หวังดี กะเค้ามากมายก็เท่านั้น อิห่า พูดไปพูดมา เหมือนยกหางตัวเอง

... ช่างแม่ง ...

งงมากค่ะ อะไรวะ เคยเจอหน้ากันทุกวัน อิชิบหาย! หายไป 7 วัน มั้ง ประมาณนั้น

กุก็จะอกแตกตาย ใน msn ก็ไม่ทัก ใน pirch ก็ไม่ทัก เอ๊ะ...ยังไงของมัน??

โทรไปถามจึงได้ความว่า ... ถ้าพี่กลับไปเที่ยวกับเพื่อนๆ บลิวจะรับได้ไม๊?

อ่อ ... อยู่กะแฟนมากๆ คงเบื่อ ตอนนี้ช่วงติด(ควย)เพื่อนนี่เอง

สันดานค่ะ ... กุจึงบอกว่า งั้นขอให้พี่เอกได้เจอคนที่ดีกว่าบลิวนะ

แร้วกุก็ร้องไห้ โทรหาเพื่อน ให้เพื่อนมาปลอบที่บ้าน ตามบทบาทนางเอกหนังไทย

กุนี่ก็เหี้ยจริงๆ แค่เค้าไปเที่ยวกะเพื่อน ก็เสือกห่วงอะไรมากมาย เหอๆ

เมื่อเลิกกัน เวลาเล่นเน็ท กุก็ลบเค้าออกจากลิสต์ msn เวลาเล่น pirch

เห็นชื่อเค้า ออนขึ้นมา กุก็ ออกจาก pirch

พี่เอกบอกกะคนที่กุรู้จัก และเพื่อนๆที่เล่นแร่ดออนไลน์ด้วยกันว่า

รักกุ ห่วงกุ หวังดีกับกุเสมอ

เข้าไปเม้นท์ในอัลบั้มรูปของกุว่า "ทำไมยังคิดถึง" , "ยังรักและคิดถึงเสมอ"

แร้วทิ้งกุไปทำไม?

ทั้งๆที่ตอนนั้น พูดเหมือนมะนาวไม่มีน้ำ ไม่แคร์กุซักนิด

เพื่อนกุบอกว่า "คนเราจะเห็นคุณค่าของสิ่งๆนึง ก็ต่อเมื่อได้เสียมันไปแล้ว

ซักวัน พี่เอกจะต้องคิดถึงมึง เชื่อกุ อิบลิว คนอย่างมึงหายากส์นะ"

รสชาติของน้ำใบบัวบก มันเป็นเช่นนี้นี่เอง ถ้าไม่ได้อกเดาะ จะไม่รู้รส!

เมื่อมีกิจกรรมต่างๆ กุก็แสดง ซิฟิลิส เอ้ย! สปิริต เต็มที่ ให้งานผ่านไปด้วยดี

ยามซ้อมเชียร์ ทำเป็นให้น้องๆหัวเราะ บ้าๆ เฮฮา ปาร์ตี้

กลับบ้าน น้ำตาเปียกหมอนทุกๆคืน นางเอกจริงๆ

เหมือนดาวพระศุกร์ ร้องไห้เพราะโดนคุณภาคย์ปล้ำ

อนิจจา ... สาวเครือฟ้า ... ทาสความรัก

แหวะ!

ฯลฯ (มีอีกตั้งเยอะเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ปล่อยแม่ง ขี้เกียจเขียน กุจะร้องไห้)

เนี่ยแหละ อีกด้านนึงของกุ ซึ่งไม่เหมาะกะหน้าตาซะจริงๆ

หน้าเหี้ยๆ คำพูดถ่อยๆ และหัวใจที่ S e n s i t i v e

ถุย ! ! ! !

กุดีใจสุดๆ

เรื่องที่ 1 ตกลงว่าพ่อกับแม่ไม่ขายจิ๊กโก๋แล้วว เย้ๆๆๆ แม่บอกกะ

เพื่อนของพ่อว่า ... ไม่ขายแล้วค่ะ เพราะจะทำให้ครอบครัวร้าวฉาน

เพราะกุไม่เคยคุยกะพ่อแม่เลย นานเหมือนกัน

แต่ ... กุก็ไม่เคยเลี้ยงจิ๊กโก๋เหมือนกัน ย่ากุพูดลอยๆขึ้นมาว่า

ห้ามไม่ให้เค้าขาย แต่ตัวเองก็ไม่เลี้ยง สู้ให้พ่อแม่ได้เงินดีกว่า

กุผิดเหรอ? กุแค่สงสารว่ามันอยากอยู่กับเจ้าของ มันยังวิ่งตามแม่กุต้อยๆ

ตอนที่แม่เอามันไปไว้ที่ฟาร์มของเพื่อนพ่อ น่าจ๋งจ๋านจะตายห่า

ถึงตอนนี้ กุก็คิดว่ากุไม่ผิดอยู่ดี น่ารักจริงๆ กุเนี่ย - -"

เรื่องที่ 2 กุกับพี่เอก R e t u r n อีกครั้ง ทั้งๆที่บอกกับตัวเองแล้วว่า

ถ้ากุเลิกกัน กุจะไม่ R e t u r n อืม ... กลืนน้ำลายตัวเองดีสัดๆ

แหม ... อิบลิว มึงทำใจไม่ได้ล่ะสิ ควาย อิโง่ อิห่า ดอกทองมากนะมึงนะ

(ขี้เกียจเขียนว่าเรื่องราวเป็นมายังไง ไม่อยากนึกถึงตอนนั้น

เขียนแค่นี้แร้วกัน กุจะร้องไห้)

เรื่องที่ 3 ขอบใจไอ่ห่าบิว Beginsun ที่ทำให้กุได้รู้จักบล็อกเกอร์

ขอบคุณพี่แอนนี่ ศรีอิสาน ที่เป็นแรงจูงใจ ทำให้กุเขียนบล็อกขึ้นมา

เมื่อก่อน เคยเห็นไดอารี่ของเพื่อน มีแต่เรื่องที่เจ็บปวดเรื่องความรัก

หรือไม่ก็พวก กวีติดหัว และคำพูดจาที่ดูน่ารัก ซึ่งมันไม่ใช่ตัวกุ๊

ทำให้กุเบื่อ กุเรยไม่คิดจะเขียนไดอารี่ เหมือนคนอื่นๆ

แต่

วันนึง! ไอ่ห่าบิว เอาบล็อกพี่แอนนี่ให้กุอ่าน

กุรู้สึกถึงความเป็นตัวของตัวเอง ทำให้กุลองเขียนดูบ้าง

บางคนพูดว่า กุเขียนบล็อกเพื่อการตลาดเหรอวะ?

ป่าวนะ กุป่าว นี่คือตัวตนของกุ กุมิได้เขียนเพื่อการตลาด

หรือ

ความต้องการบริโภคของคนอื่น บล็อกกุคือสิ่งที่บ่งบอก

ความเป็นตัวของกุ จะมีคนอ่าน หรือไม่มี กุไม่แคร์

จะมีเม้นท์ หรือไม่มีเม้นท์ กุไม่สน กุเขียนเพราะเมื่อไหร่

ที่กุรู้สึกเหงา กุจะเข้ามาอ่านบล็อกของตัวเองซ้ำไปซ้ำมา

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ป่าวนะ ป่าวเห่อ

แค่ตื่นเต้น ที่กุก็เขียนอะไรได้เป็นเรื่องเป็นราวซะจริงๆ

อิห่า ... คิดไปเองรึป่าววะกุ กร๊ากกกกกก

กุฉาวโฉ่ที่สุด

แม่ง ทีดารายังมีเรื่องฉาวๆ กุจึงแอบมีเรื่องฉาวๆกะเค้าด้วยเหมือนกัน

บางคนบอกว่า ... กุกะไอ่ห่าบิว เป็นเลสเบี้ยน , คู่ทอมดี้

เยะเป็ด! พวกกุอุตส่าห์ปกปิด เอ้ย! ความจริงไม่ใช่หรอก

แก้ผ้า อุ๊ย! แก้ตัว แก้ตัว แก้ตัว แก้ตัว แก้ตัว แก้ตัว

ว่า

ไม่มีอะไรจริงๆ กุกะมันเป็นเพื่อนรักกัน กุรักมัน แต่ไม่รู้มันจะรักกุรึป่าว

เรื่องของมึง! อิวอก ไงกุก็รักมึงนะเว้ย บิว

เวลากุมีงานๆเยอะๆ ช่วยกุสะสางอีกนะคะมึง หิหิ น่ารักจริงๆนะมึงเนี่ย

กุช็อคที่สุด

คงไม่ใช่แค่กุ ที่ช็อค คนไทยและชาวต่างชาติก็ช็อคด้วย

ก็เรื่อง อิคลื่นทซึนามิ เหี้ยไรเนี่ยแหละ

มันทำลาย และ ทำร้าย ให้ทุกๆคนเสียใจ อำลาปีเก่า ได้อย่างเจ็บปวดจริงๆ

---------------------------------------------------

อยากจะเขียนอะไรอีกมากมาย แต่ไม่อยากจะนึกแล้ว

ปวดหัว หลายเรื่องเกินไป เอาเฉพาะที่กุจำได้เนี่ยแหละ ทุกคนล้วนแต่

มีเรื่องที่ต้องจดจำ ดีใจ เสียใจ เศร้าใจ เจ็บปวด หรือน่ายินดีทั้งนั้น

ไม่ว่าตอนนี้ใครก็ตามเจ็บปวด เศร้าใจ กับเรื่องใดๆ

ขอให้รู้สึกดีขึ้น เรื่อยๆ หายเร็วๆนะ

ไม่ว่าตอนนี้ใครก็ตามยินดี มีความสุข กับเรื่องใดๆ

ขอให้รู้สึก และมีความสุข เช่นนี้ไปเรื่อยๆ และตลอดไป

ยิ้ม สิ ยิ้ม เอ๊ะ! กุบอกให้มึงยิ้ม อิชิบหาย

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

รอยยิ้มกลบเกลื่อนอารมณ์งี่เง่าต่างๆของเรา

ได้มากมายนัก เชื่อกุ!

ภาษาเหนือวันละคำวันนี้ คำว่า ลำ อ่านว่า ลำ แปลว่า อร่อย

แต่งประโยค วันนี่ไผยะแก๋งฮังเลมานิ่ ลำไบ้ลำง่าววววววว

แปลอีกทีว่ะ วันนี้ใครทำแกงฮังเลมาเนี่ยยยย อร่อยสุดโคตรจริงๆ

บ๊าย...บาย

นู๋บลิว เซเลอร์มูน ก๋ากั่น

ป.ล ขอบคุณทุกๆคน ที่ทำให้กุมีกำลังใจในการเขียนบล็อก

ขอบคุณที่กุได้เป็นอสุจิของพ่อ 1 ใน 60ล้านตัว ที่เจาะชอนไช

มดลูกของแม่ มาเกิด ขอบคุณที่กุได้เกิดมากับครอบครัวที่อบอุ่น

มีพ่อแม่และญาติพี่น้องที่คอยให้กุเกาะแด่ก อุ๊บส์!

ที่คอยอุปถัมภ์กุอยู่เรื่อยมา

มีเพื่อนๆ มีพี่ๆ น้องๆ ที่เสนอหน้า เข้ามาเสือกรู้จักกะคนอย่างกุ

@^_^@ สวัสดีปี๋ใหม่เจ้า @^_^@