วันพฤหัสบดีที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2551

ส้วมเต็ม ... สูบครั้งที่ 4

โอ๊ะ ! ไม่ทันไร ส้วมสีชมพูของกุก็เต็มอีกแว้วเหยอ ?
แล้วกุก็ยังทุเรศเหมือนเดิม ทำเหมือนทองไม่รู้ร้อน
ในการมา อวยพรวันเกิดบล็อกของกุเรย
( ช่างเป็นเจ้าของที่เหี้ยมาก )
4 ปี แล้วสินะ ที่กุได้มาทำตัวปั้นจิ้มปั้นเจ๋อในนี้
ขอขอบใจมาก ที่ยังมีโอกาสได้เข้ามาอ่านบล็อกตัวเองอยู่เป็นนิจ
อ่านแม่งอย่างเดียว ไม่ค่อยอัพ ไม่มีอารมณ์เขียน
ไม่เป็นตัวของตัวเอง
ไม่รู้สึกรู้สมกับห่าอะไรซักอย่าง
แค่เข้ามาอวยพรวันเกิดบล็อกตัวเอง
ก็ยังผลัดวันประกันพรุ่ง ตลอดเวลา
สันดานจริง ๆ
ไงก็ ขอให้บล็อกสีชมพูของกุ อยู่คู่กับชีวิตของกุไปเรยนะ
หากกุได้มีผัว ได้แต่งงาน มีลูก มีหลาน
กุก็อยากให้คนในตระกูลได้รับรู้ประวัติศาสตร์
ไม่ต้องมีฝรั่งมาบันทึก จดหมายเหตุ กุบันทึกเอง แม่งเลย คนไทย ใจสู้
เพราะคงไม่มีใครกระแดะมารู้ชีวิตกุ เท่าตัวกุอีกแระ
เกิดอะไรขึ้นในชีวิตกุบ้าง กุก็เขียน เขียน เขียน อย่างเมามันส์
ตามด้วย อารมณ์ สุดวิปริต จิตป่วน
ก็ไม่รู้แหละ อารมณ์ไหน ที่กุอยากเขียน กุก็จะเขียน
คนอย่างกุ ทำไรตามอารมณ์อยู่แล้ว
( และมึงก็จะซวยเพราะอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของมึงบ่อย ๆ อะนะ )
จริง ๆ มีเหตุการณ์หลายอย่างที่อยากบันทึก แต่นึกในใจ
ไม่ได้กลั่น ออกมาเป็นลายลักษณ์อักษร เท่าไหร่
บัดนี้ น่าจะเป็นเวลาอันสมควย เอ๊ย สมน้ำหน้า เอ๊ย สมควร แล้ว
( เอาฤกษ์ เอาชัย มาจากไหนวะ ? )
สนุกดีว่ะ ได้เข้ามาอ่านเรื่องเก่า ๆ หรือไม่ก็เรื่องสมัยสาว ๆ ของตัวเอง
บางทีก็รู้สึก เอ๊ะ ทำไมกุเขียนแบบนี้วะ ?
เอ๊ะ ทำไมกุต้องหัวเราะกับเรื่องนี้ด้วยวะ ?
หลากหลายอารมณ์มาก ๆ อ่านบล็อกตัวเองบ่อย ๆ
อาจทำให้กุได้เข้าไปหาคุณหมอเพื่อขอยาระงับประสาท ก็เป็นได้
อันเนื่องมาจาก สติ ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เด๊วหัวเราะ เด๊วร้องไห้
การได้มีชีวิต เกิดมาเป็นคน มันทำให้กุได้เห็น
ได้พบ ได้เจอ อะไรเยอะแยะเลย
ได้คิด ได้ทบทวน อะไรมากมาย
และบล็อก ก็ยังมีประโยชน์สำหรับกุเสมอ
กุขอขอบใจอีกครั้ง ที่บล็อกนี้ ยังเป็นของกุอยู่
( แม่งยึดติดชิบหาย )
ตัวกุ ของกุ ( ของพ่อแม่กุ ) และบล็อกก็ยังเป็นของกุอยู่
เมื่อสิ่งใด มันเกิดมาเป็นของเรา มันก็จะเป็นของเราต่อไป
กุมีอัตตา ในบางครั้ง และบางครั้ง ก็ปราศจากอัตตา โดยสิ้นเชิง
เอ่า เวร เขียนเหี้ยไรล่ะเนี่ย ปรัชญา มาเชียว
ไม่เหมาะกับกุอย่างยิ่ง
กุอยากจะรู้เหลือเกินว่า บรรพบุรุษ หรือทายาท ของกุ ในแต่ละรุ่น
จะภูมิใจมั้ยวะ ที่มีกุอยู่ร่วมสายเลือด
แต่กุก็มั่นใจว่า เหล่าบรรดา ผู้ร่วมสายเลือด
ควรดีใจที่มีกุอยู่ร่วม เจนเนอร์เรชัน
ไม่รู้แหละ กุไม่สน โฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ
ใครจะมาห้ามให้กุทำอะไรที่ไม่ใช่กุไม่ได้
ดังนั้น กุก็ภูมิใจในความเป็นกุ
นี่กุมาอวยพรบล็อกข้ามชาติกันเลยทีเดียว
แม่ง ครอบรอบ 4 ขวบ ตั้งกะ เดือนพฤศจิกายน
เสือกมาอวยพร เอาตอน เดือนธันวาคม เวรจริง ๆ
แต่ไม่เป็นไรค่ะ ( กุก็พูดงี้แม่งทุกปี )
อย่างไรก็ดี กุก็มาแล้ว และคงไม่ลืมบล็อกของกุ
อ้อ ... สิ่งที่ลืมไม่ได้เลย
คือ ต้องขอกล่าวถึงสถาบันการศึกษาต่าง ๆ
หรือบรรดาเพื่อน ๆ หรือใครก็ตามเหอะ
ที่กุได้กล่าวถึง ลงในบล็อก จะตั้งใจ หรือเพราะอารมณ์พาไป
หรืออะไรก็ตาม
ทุกสิ่งทุกอย่างที่กุได้เอ่ยถึง โดยไม่ได้เซ็นเซอร์
เป็นเพราะกุคิดว่า กุอยากมีประวัติศาสตร์เป็นของตัวเอง
กุไม่ผิดอะไร เพียงแค่ถ่อยเฉย ๆ
แต่เป็นนักเรียน และนักศึกษา และบุคคลที่ดีคนหนึ่ง
( ใครจะทำไม ก็กุว่ากุเป็นคนดีอะค่ะ )
อย่างน้อย กุก็ไม่ได้ขายยาบ้า ไม่ได้ฆ่าคน
ไม่เอาผัวคนอื่น
( ถ้าไม่รู้มาก่อน ถือว่าไม่ผิด แต่ไอ่เหี้ยนั่นผิด )
ฉะนั้น แค่กุพูดหยาบคาย หรือแสดงความเป็นตัวตนมากนัก
แล้วมีคนบังเอิญมาเจอ หรืออะไรก็ตาม
เปิดใจให้กว้าง ยอมรับกับมัน ( เพราะเปิดมาเจอเองนี่ )
รับไม่ได้ก็ปิดไป ไม่ว่ากัน กุก็ไม่ได้บังคับใครให้มาอ่านนี่เนอะ
อย่างน้อย หากคิดในมุมอีกมุมหนึ่ง
อาจจะได้รู้ว่า จริง ๆ แล้ว จะมีซักกี่คน ที่ได้บันทึกเรื่องส่วนตัว
ให้ใครก็ไม่รู้มาอ่าน และอีนี่ ก็เข้ามาอ่านของตัวเองตลอดเวลา
ภูมิใจจะดีกว่า คนเหี้ยกว่านี้ มีอีกเยอะมาก
โกงกินบ้านเมือง ตำรวจยังไม่จับเลย
อย่ามาเอาอะไรกับอึ่งอ่างเยี่ยงกุเลย
ขอบคุณบล็อกสีชมพู อีกครั้งนะคะ
ไม่มีมึงนี่ กุก็ไม่รู้จะระบายที่ไหนอีก
แบบว่า คิดเยอะ แต่ขี้เกียจเขียน แต่ก็ไม่อยากให้สิ่งที่คิดหายไป
อีกแระ กุว่าจาไม่เขียนเยอะแล้วนะ แล้วนี่อะไรเนี่ย
บ่นเยอะมาก ช่างแม่งเหอะ ก็กุเป็นอย่างงี้อะนะ
งิงิ
เอาล่ะ แล้วกุจะเข้ามาเขียนบ่อย ๆ ถ้ากุมีอารมณ์
และไม่เป็นไข้เหมือนทุกวันนี้
และคงได้เข้ามาอ่านบล็อกตัวเองซ้ำ ๆ อีกเรื่อย ๆ เหมือนที่เคยทำ
ยังคงมี หยดน้ำตา เสียงหัวเราะ และความคิดอีกมุมหนึ่ง
อยู่ในบล็อกกุเหมือนเดิม
เวลากุอวยพรให้คนอื่น ชอบลงท้ายด้วยคำว่า " คุณพระคุ้มครองค่ะ "
แต่อวยพรให้บล็อก กุจาบอกว่าไงดีวะ ?
( อ่าว ที่พล่ามมานี่ยังไม่ได้อวยพรเหรอ ? )
เอางี้แล้วกัน
" กุขอให้บล็อกมีความสุขกับเรื่องของกุมาก ๆ
กุขอให้ตัวกุกลับมาอ่าน
แล้วมีความสุขกับการได้อ่านเรื่องตัวเองมาก ๆ เช่นเดียวกัน
ขอบคุณที่เป็นเพื่อนกุ ขอบคุณที่ทำให้กุมีพื้นที่ได้ปลดปล่อยตัวเอง
( เอ๊ะ กุเป็นวิญญาณห่าอะไรที่ไหน ? )
เอาเถอะ ไงก็รักบล็อกสีชมพูของกุมาก ๆ
ขอให้อยู่อย่างงี้ไปตลอดเลยนะ อย่าหายไปไหน อย่าล่ม อย่าเจ๊ง
รักนะจ๊ะ จุ๊บ ๆ "
กุขอโทษที่อวยพรช้า แต่หาใช่กุมิใส่ใจไม่
บอกแล้ว แม่งเขียนตามอารมณ์
แล้วกุจะกลับมาถ่อยอีก งิงิ
ภาษาเหนือวันละคำวันนี้ คำว่า กะเบ้อ อ่านว่า กะ - เบ้อ แปลว่า ผีเสื้อ
แต่งประโยค กรี๊ดดดดด ผ่อหั้นเลาะ กะเบ้อตั๋วใหญ่ขนาด บ่เกยป๊ะเลย ถ่ายฮูปเร้วว
แปลอีกทีว่ะ กรี๊ดดดดด ดูนั่นสิ ผีเสื้อตัวใหญ่มากเลย ไม่เคยพบเคยเจอ ถ่ายรูปเร้วว
บ๊าย...บาย
นู๋บลิว เซเลอร์มูน ก๋ากั่น

3 ความคิดเห็น:

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

ดีใจที่เห็นคุณเข้ามาบ่นในนี้อีก

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

ประทับใจมาก ๆ เลยว่ะ อ่านแล้วฮาดี พอดีเข้า google แล้ว หาคำว่า "ถ่อย" ก็มาเจอ blog
ของคุณเข้า สะดุดใจมาก ๆ กับคำว่า กุเป็นผู้หญิงถ่อย ๆ
และ sensitive เลยติดตามเข้ามาอ่านต่อใน blog ทันที คุ้มค่าที่ได้อ่านครับ ดูจริงใจและแสดงจุดยืนของตัวเองชัดมาก ๆ
แล้วจะกลับมาอ่าน(เสือก)ใหม่นะครับ
555555

GirlTear กล่าวว่า...

เพียงคุณมาเสือก

เราก็ประทับใจความเสือกของคุณ

อย่างยิ่งยวด

มาเสือกอีกนะทุกคน ฮิ้ววววววววววว ~