วันอังคารที่ 28 สิงหาคม พ.ศ. 2550

งอ สระอู = เหี้ย

กุมาเรียนเพิ่มเติมหลังจากจบ ป.ตรี ได้ประมาณ 6 เดือนแล้ว ไม่ได้กลับบ้านเลย
มีอยู่ครั้งนึงเค้าอบรมกันกุอบรมไปแล้วรุ่นแรก
มีเวลาว่างที่ไม่ต้องเรียน 1 อาทิตย์ไม่รู้จะไปสิงสถิตย์ที่ไหน
บ้านจึงเป็นที่ที่กุห่วงหาและโหยหามากที่สุด
กุตัดสินใจกลับบ้านดีกว่า อยู่ไปก็เหงาชิบหาย
แล้วกุจึงกลับมาเรียนอีก ด้วยความอาลัยอาวรณ์บ้านโคตร ๆ
และแล้วก็ถึงวันปิดเทอม ฮิ้ววววว นึกถึงสมัยสาวๆช่วงเรียนปริญญาตรี
จบปริญญาตรี กุก็มีปิดเทอมซะด้วย โฮะ ๆ เริ่ดค่า
กลับบ้านก็ไม่ทำห่าอะไรเลย แร่ดออนไลน์แม่งทั้งวัน
ชีวิตมีความสุขแบบสัด ๆ เหมือนตัวเองหายใจทิ้งไปวัน ๆ
แต่ทุกวันกุก็เล่นเน็ตไปด้วย ซักผ้าไปด้วย
กว่าจะได้ตากผ้าแม่งก็ปาไปบ่ายแก่ ๆ แระ แก่เหมือนกุเล้ยยยย
เยะเป็ด !
ชีวิตกุก็เป็นอย่างนี้ตลอด บางทีก็ไปแพร่
แล้วก็กลับมาอยู่พิดโลกเหมือนเดิม หลังจากที่กุย้ายบ้านใหม่
มาอยู่อีก อำเภอนึง ด้วยเหตุผลที่ว่าพ่อกับแม่ของกุ
อยากมีบ้านอยู่ใกล้โรงเรียนที่สอน จึงมาซื้อบ้านอยู่อีกอำเภอนึง
อำเภอที่น้ำแม่งท่วมมันทุกปีแหละ แต่ขอโทษค่ะ
บ้านกุอยู่สูงหน่อย น้ำจึงไม่ท่วม
เอ่อ ... อย่ากระนั้นเลยค่ะพี่น้อง ถึงน้ำไม่ท่วมบ้าน
ก็ยังเสือกมีเหล่าสิ่งมีชีวิตสัดหมาที่ไม่อยากจะเจอแม่ง
มาปรากฎให้เห็นอยู่เนือง ๆ เช่น งู ตะขาบ ฯลฯ
แต่ไอ่ที่กุเห็นมันบ่อยๆก็คือ " งู "
มันคือตัวอันตรายที่กุกลัวชิบหายวายป่วง
พอ ๆ กับที่กุกลัวผี สัตว์ห่าอะไรก็ไม่รู้ ตัวยาว ๆ ผิวเลื่อม ๆ มีเกล็ด ๆ
แหวะ น่ากลัวชิบหาย หยะแหยง ๆ อี๋ ๆ ๆ
( รู้สึกตัวเองจะออกอาการกระแดะ ๆ แฮะ แต่ไม่เป็นไร เพราะกุชินกะตัวเองแระ งิงิ )
แม่กุเคยเล่าให้ฟังว่า
แม่ : เออ วันนั้นงูเห่าเข้าบ้านด้วยนะ แม่กลัวแทบตาย
กุ : แล้วแม่ทำไง
แม่ : แม่ก็ไม่ทำไง อยากเข้าก็ให้มันเข้า แต่แม่ก็แทบจะเป็นลมแหละ
แล้วมันก็ออกไป พอพ่อมาแม่ก็เล่าให้พ่อฟัง
พ่อก็เลยเอาไม้มากั้น ๆ ไม่ให้งูเข้าได้แระ
กุ : เป็นหนูนะแม่ หนูคงกรี๊ดไปสามบ้านแปดบ้านแระ
ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วล่ะกลัวจะตายห่าาาา
-"-
บางที กุออกไปเดินแร่ด เอ๊ย เดินเล่นหน้าบ้าน
( เพื่อนบ้านเป็นนายร้อยห้อยกระหรี่ เอ๊ย ห้อยกระบี่ )
กะว่าจะไปเดินอ่อยเค้าซักหน่อย อิงูเหี้ยมันก็เลื้อยตัดหน้ากุเฉยเลย
นรก !
กุแทบกรี๊ด หมดกัน หน้าเหวอ เอ๋อ มาก ๆ
ดีนะ ที่พี่นายร้อยเค้าไม่ทันสังเกตกุ งิงิ แต๊บหลุดค่ะ อุตส่าห์เก๊กสวย
ถ้าเค้าเห็นกุแสดงอาการเหวอสุดขีด
เค้าคงไม่กล้าที่จะออกมาเดินหน้าบ้านอีกต่อไป
ดีนะไม่เห็น หุ ๆ
กุมีธุระต้องขี่รถเข้าในเมือง
( แม่งเอ๊ยอนาถว่ะอยู่ในเมืองดี ๆ อยู่แล้วไปไหนมาไหนสะดวกจะตาย
ดั๊นย้ายบ้านมาอีกอำเภอนึง ซวย )
ขาไปก็ไม่มีอะไร เพราะออกจากบ้านก็ยังเป็นช่วงกลางวันอยู่
นัดเพื่อนแร่ด ๆ กันเสร็จแล้ว ถึงเวลากลับบ้านแม่งก็เริ่มค่ำ
ต้องขี่รถกลับบ้าน ช่วงที่ผ่านถนนสองข้างทางมันก็น้ำท่วมหมด
กุก็กลัว ๆ ว่าจะขี่รถตกข้างทางซะจริงๆ มืดก็มืด
แต่ก็ทำเป็นเก๊กขี่รถไปเรื่อยๆทั้งๆที่ใจนี่โคตรปอดเรย
กลัวนั่นกลัวนี่สารพัด
( แต่ไม่ยักกะกลัวหน้าตาตัวเองนะมึง )
แสงไฟสาดกระทบตา ต้องคอยหยีๆตาทั้งๆที่ตากุมันก็ตี่จนจะปิดอยู่แระ
ระหว่างทางนั้นเอง กุเห็นตัวอะไรไม่รู้ขยุกขยิกอยู่บนถนน
ชิบหาย ! อิงูเหี้ยนั่นเอง งูเลื้อยมากลางถนนแบบแร่ด ๆ
เฉื่อย ๆ นวยนาด อิ ดอก !!!!!
กุกลัวมึงจะตายอยู่แล้ว กลัวจนเยี่ยวแทบราด
มึงยังเสือกไม่รีบเลื้อยไปอีก
มึงคิดว่ามึงเป็นนางแบบที่เลื้อยอยู่บนแคตวอล์ครึไงวะ
รถราก็เยอะแยะ อยากตายเหรอ อิแสด
กุแค่บ่น ๆ ในใจ ไม่สามารถด่ามันได้กลัวก็กลัว
ต้องรอให้มันผ่านไปก่อน กุถึงจะไปได้
คนกลัวงู ดันมาเจองู แล้วกุขี่มอไซค์ด้วย ไม่ได้อยู่บนรถยนต์
มันสามารถที่จะเลื้อยมาหากุได้ทุกเมื่อ
กุภาวนาในใจ มึงไปเหอะ รีบๆป๊ายยย กุจะตายแล้ว
ด้วยความที่กุไม่สามารถจะด่ามันได้ เพราะไม่รู้จะเอาผิดกะใคร
รู้สึกหงุดหงิดมากกลัวก็กลัว ร้องไห้แม่งเลย
ขี่รถไป ร้องไห้ไป น่าอายมาก ทุเรศตัวเองสุด ๆ
แระกุไม่ได้ร้องไห้แบบที่นางเอกเค้าร้องกัน
จะร้องแต่ละทีต้องเก๊กสวย ร้องไห้ไม่มีเสียง เพื่อไม่ให้น่าเกลียดเวลาเข้ากล้อง
ส่วนกุ ตอนนั้นไม่สนใจเหี้ยอะไรอีกแล้วเพราะกุกลัว
ฮื้อออออออออออออ โฮ ๆ ๆ ๆ ๆ ฮื้ออ ๆ ๆ ๆ เสียงร้องไห้ออกมาดังมาก
ปากก็บ่น ฮื้อ ๆ ๆ ๆ ไอ่เหี้ย กุกลั๊ว ฮือ ๆ ๆ มึงจะออกมาทำห่าไรเนี่ย ฮือ ๆ ๆ กุกลั๊ววว
ไม่รู้จะด่าใครดี ไม่มีจำเลย ให้พิพากษา
ด่าแม่งกะตัวเองนี่แหละ ทำไงได้วะกุเป็นอิบ้าแบบนี้ ไปจนถึงบ้าน
หลายต่อหลายครั้งที่กุเข้าในเมืองทีไร กลับบ้านค่ำ
เอาแระ เจออิงูเหี้ยอีกแระ จะพิศวาสถนนทำหอกไรนักหนา
ไม่เห็นรึไงว่า นางแบบรุ่นพี่ของพวกมันโดนรถเหยียบไส้ปลิ้น
แบนตายติดถนนไปตะหลายตัวแระ
แระกุก็ตามฟอร์ม ขี่รถไปด่างูไปร้องไห้ไป บางทีกลัวแทบเป็นลม
แม่งเซ็ง ปกติถ้ากุแร่ดออนไลน์จนหิว
( แม่บอกว่าถ้าทำงานหนักแล้วหิวแม่จะรีบทำกับข้าวให้กินเลย
แต่กุไม่ได้ทำงาน มีแต่สร้างความรำคาญมากกว่า แม่จึงไม่ทำให้ 55 )
กุขอแม่ออกไปกินก๋วยเตี๋ยวที่หน้าปากซอย
นั่งกินคนเดียวอ่อยหนุ่มๆไป โฮะ ๆ ไงล่ะแผนของกุ
ทำเป็นไม่กินข้าวที่บ้าน จริง ๆ อยากไปนั่งอ่อย
เอ๊ย นั่งรับบรรยากาศนอกบ้านน่ะ ว่าแล้วจึงเตรียมเปิดประตูรั้วบ้าน
แล้วขี่มอไซค์ออกไปกำลังจะจอดรถ เพื่อที่จะมาปิดประตูรั้วบ้าน
เวลาจะจอดรถมันต้องเอาตีนลงก่อน
ถึงจะเหยียบขาตั้งมาตั้งไว้ได้ ขณะที่ตีนขาว ๆ นิ่ม ๆ ยิ่งกว่าหน้าของกุ
กำลังจะเหยียบสู่พื้นดินกุรู้สึกว่า
เอ๊ะ ทำไมตีนกุมันเหมือนมีอะไรมาตวัด ๆ วน ๆ ตรงตีนวะ
แล้วรู้สึกเจ็บ ๆ จิ๊ด ๆ อีก หลาย ๆ ที่ พอก้มลงไปดูเท่านั้นแหละ
อิหอกหักสากกระเบือโยกเอ๊ยยยยยยยย
งู้ งูเหี้ยตัวนึง มันกะลังกัดเข้าที่ตีนกุเล้ย
โอ๊ย กัดด้วยความสะใจของแม่งแหละ กุเห็นเช่นนั้น
กุจึงกรี๊ดออกมาสุดเสียง " แว้กกกก กรี๊ด ๆ ๆ ๆ อ้ากกก งูกัด กรี๊ด ๆ ๆ ๆ "
พ่อกับแม่ได้ยินเลยวิ่งออกมาดู มันจึงเลื้อยไปตรงประตูรั้วบ้านกุ
แล้วเลื้อยไปตรงหน้าพ่อกุ พ่อกุใส่รองเท้าบู้ทอยู่
พ่อกุก็จ้องมัน แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมัน ปล่อยให้มันเลื้อยไปอย่างนิ่มนวล
แร่ด !
กุสงสัยมากทำไมพ่อไม่เหยียบมันวะ ใส่รองเท้าบูทอยู่แท้ ๆ
เหยียบเต็ม ๆ ตีนหน่อยก็เน่าแล้ว
แล้วพ่อกะแม่ก็ให้กุมาทำแผลที่หน้าบ้าน กุกลัวตายก็กลัว
แม่งมีพิษเปล่าวะ คิดนั่นคิดนี่สารพัด
พ่อรู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นงูไม่มีพิษ แต่ก็แกล้งบอกว่า
จะมีพิษมั้ยเนี่ย ทำไงดีน่ะ จะรอดเปล่าเนี่ย
กุก็โวยวาย ๆ เรียกร้องให้พาไปหาหมอ อารมณ์น้อยใจ
อะไรวะ ลูกโดนงูกัดแทนที่จะพาไปหาหมอ
พ่อกุก็ยิ้มๆกริ่ม ๆ เออ ! แกล้งกันเข้าไป
กุจะหัวใจวายตายห่าอยู่แล้ว ยังแกล้งกุอีก
ในใจตอนนั้นคิดเรื่องตายแม่งอย่างเดียวเลย ห่าเอ๊ย
กุยังไม่ทันได้ทำงานเลยจะตายห่าแล้วเหรอ
จะไม่ได้กลับไปเรียนต่อแล้วเหรอวะ
กุยังไม่ได้แต่งงานมีลูกมีผัวเลย ฯลฯ
คิดไปสารพัดสารเพ งูเหี้ยนี่กัดกุหลายแผลอยู่เหมือนกัน
เลือดออกแบบซิบ ๆ พ่อกุก็ทายาให้พ่อบอกว่า
" เออน่ามันไม่มีพิษซะหน่อยถ้ามีป่านนี้ไม่ได้มานั่งคุยกันขนาดนี้หรอก "
เอ๊า กะกุจะไปรู้เรอะ งูบางตัวพิษมันกว่าจะออกฤทธิ์ก็ 5-6 ชั่วโมงนู่น
พ่อพูดต่ออีกว่า " บลิวคงไปเหยียบมันนั่นแหละ
มันก็เลยกัดเพราะความตกใจมันคงเจ็บมันด้วยแหละ
นี่ถ้ามันมีพิษป่านนี้พ่อก็เหยียบมันไปแล้วสิ
เพราะพ่อใส่รองเท้าบู้ทถ้าเหยียบ มันก็คงไม่รอดร้อก "
เออ พ่อให้โอกาสมันซะงั้น พ่อให้โอกาสงู แต่พ่อไม่ให้โอกาสกุ !
ถึงรู้ว่ามันไม่มีพิษยังไง คืนนั้นทั้งคืนกุไม่กล้านอนเลย
กลัวตาย แม่งป๊อดว่ะวิตกจริตมันทั้งคืน ไม่กล้าหลับตา
กลัวหลับยาว หลับแล้วเผาอะไรประมาณนั้น
แต่เป็นใครก็ต้องคิดแบบกุแหละ แม่ง งูกัดอ้ะ
ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ กุไม่เคยด้วยและไม่คิดอยากจะมีซ้ำหลาย ๆ รอบ
มันไม่ได้เป็นเรื่องสนุกเลย ฮือ ๆ กุแค้นมาก แล้วกุก็กลัวมากเช่นกัน
หลอนว่ะ เรื่องงูเหี้ย ๆ พวกนี้กุเบื่อมากตั้งแต่เด็ก ๆ จนถึงตอนนี้
กุฝันถึงงูบ่อยมาก เอาไปเล่าให้ใครฟังก็โดนแซว
"เห้ยย แบบนี้จะมีคู่นะเว้ย ฝันถึงงู ดีออก กรี๊ด ๆ ๆ "
กรี๊ดหาพ่อง !
สัด กุไม่ได้อยากฝันถึง กุฝันตั้งแต่เด็กยันโต
ถ้าจะมีคู่จริง ๆ กุคงได้ผัวตั้งแต่อายุ 3 ขวบแล้ว
ป่านนี้ผัวกุคงเต็มประเทศแล้วค่ะ
บางทีฝันว่าเดินไปไหนก็เจอแต่งู ให้ยั้วเยี้ยเต็มทางเดินไปหมด
มึงจะยั้วเยี้ยทำเหี้ยไรเยอะแยะ กุกรี๊ดลั่นเลยในฝันน่ะ
สะดุ้งตื่นนี่ยังคิดเลยว่ามีงูมานอนข้าง ๆ รึเปล่า
อารมณ์ไม่อยากข่มตาหลับอีกเลย ตาค้างยังกะได้แดกกาแฟ
จริง ๆ แล้วง่วง แต่ใจมันหลับไม่ลง อี๋ สยิวกริ้ววว บรื๊อออ
บางครั้งก็ฝันว่าโดนงูฉก ฝันว่างูมันจะมารัด หรืออะไรแบบนี้
ในฝันมันเหมือนจริงมาก ๆ บางทีกรี๊ดไม่ออก
พยายามคิดกะตัวเอง นี่กุฝัน ๆ ๆ รีบตื่นสิวะตื่นสิวะ เห้ยแม่งตื่นเด้
ทะเลาะกะตัวเองอีก บ้าชิบเลยกุนี่
- -"
บางทีในฝันร้องไห้ พอตื่นขึ้นมา ทำไรไม่ได้นั่งร้องไห้แม่งเลย
เอาสิวะ กุทำไรไม่ได้นี่ ร้องไห้นี่แหละ เป็นวิธีที่เวิร์คสุดแล้ว
ถ้าการฝันถึงงูมันหมาควายว่ากุจะเจอคู่ล่ะก็
กุขอเป็นโสด อยู่คนเดียว ของกุจะดีกว่ากุไม่ชอบ
แม่ง ฝันห่าไรบ่อยเหลือเกิน จนกุมาคิดว่าชาติหน้ากุจะเกิดเป็นงูเปล่าวะ
( เริ่มฟุ้งซ่านแระ )
จะฝันอะไรก็ฝัน แต่อย่าให้กุฝันว่า ตกจากที่สูง หรือ เจองูเลย
ฮือ ๆ แง้ ๆ ๆ ๆ มันกลัวจริง ๆ นะโว้ย แม่ง
หลังจากนั้นกุจะหลับไม่ลง เพราะกุกลัวที่สุดของที่สุดของที่สุดที่สุด
เฮ้อ ... ลำบากจริง เกิดเป็นอิบลิวเนี่ย ...
ถึงกุจะถ่อย แต่ถ้าเจออิงูเหี้ยนี่กุก็ถ่อยไม่ออกจริงๆ
คงจะ ถอย ดีกว่า เคยคิดสมน้ำหน้าแม่งเหมือนกัน
เวลาเห็นซากของพวกมันแบนติดถนน อยู่อย่างนั้น
ดันเสร่อเลื้อยนวยนาดอวดโฉมคิดว่าตัวเองดูดี ถรุ้ย !
สมหน้ามึงดับอนาถไปเลยเหมือนมีใครได้แก้แค้นให้กุ โฮะ ๆ ๆ ๆ
( บาปว่ะแต่ยอม แค่สะใจนี่หว่า )
ภาษาเหนือวันละคำวันนี้ คำว่า จิ้นส้ม อ่านว่า จิ้น - ส้ม แปลว่า แหนม
แต่งประโยค แม่เจ้าน่องบลิวอยากกิ๋นไข่ทอดใส่จิ้นส้มเจ้า
แปลอีกทีว่ะ แม่จ๋านู๋บลิวอยากกินไข่ทอดใส่แหนมค่า
บ๊าย...บาย
นู๋บลิว เซเลอร์มูน ก๋ากั่น
ป.ล ว่าจะอัพนานแล้วแต่ต้องดองไว้เพราะกุเรียนหนักจริง ๆ
( + ขี้เกียจ ) ค่ะพี่น้องแฟนบล็อก
เร่งกุอยู่ได้ ชิบหายยย ใจเย็น ! กุบอกแร้วไงว่าอยากอัพกุก็จะอัพ
ไม่อยากอัพกุก็ไม่อัพ ไม่ได้อัพบล็อกขายตลาดนะโว้ย



3 ความคิดเห็น:

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

กูเคยฝันเห็นงู...
พอมันมาใกล้ๆ ก็กระทืบพื้นตับ ๆๆ
แม่งตกใจหนีไปเลย
ห่า ...ชาตินี้คงไม่เจอเนื้อย่างเกาหลี เอ๊ย เนื้อคู่

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

เย้...
มาอัพซ้ากที แอบมาดูอยู่นานแระ (จะเร่งก็ใช่เรื่องใช่มั้ย เด๋วบอกเรื่องของกู ..ไม่อยากเสือกมากเด๋วโดนแบน)
เรียนต่อโทเหรอคะ ใฝ่รู้ใฝ่เรียนเหมือนกันนะเนี่ย

เราเฉยๆ กะงูว่ะ
ความจริง เฉยๆ กะทุกอย่างแหละ
ก็มันเกิดมาเป็นอย่างงั้นนิ ทำไงได้ คนเราเองนั่นแหละที่ไปให้ความหมายว่าแบบนั้นแบบนี้น่าเกลียด
แต่เราก็เข้าใจอารมณ์คนกลัวนะ ก็มันกลัวไปแล้วทำไงได้
เรามีเพื่อนคนนึงกลัวหนอนมาก เราตกใจเลยอะตอนเห็นมันกลัว ก็แม่งดูตัวใหญ่เป็นหญิงถึกขนาดนั้น

ขอให้นายล้าน เอ้ยร้อย เสร็จหนูบลิวในเร็ววันนะจ้ะ

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์แวะมาเยี่ยมเยียนกันที่บล็อค บล็อคคุณ girltear เองก็ร้ายใช่ย่อยเหมือนกัน เห็นทีจะต้องเข้ามาอ่านบ่อยๆ แล้วล่ะ