วันอังคารที่ 19 เมษายน พ.ศ. 2548

จากวันนั้น ... ถึงวันนี้ Vol.3

ตลอดระยะเวลาที่ไปอยู่ที่บางกอก มักมีปัญหาต่างๆเยอะแยะ
แต่ปัญหาที่กุหนักใจมากที่สุดก็คือ อิ 3 ตัวนั้น ที่ไปกับพวกกุ
กุไปกัน 5 คน มี กุ กับไอ่ปัท ที่อยู่กลุ่มเดียวกัน ส่วนพวกมัน 3 คน
ก็อยู่กลุ่มเดียวกัน กุเบื่อความเห็นแก่ตัวของพวกมันอย่างแรง
เวลากุกะไอ่ปัท จะเดินไปตลาดสวนพลูกัน มันก็จะชอบฝากซื้อของ
ทั้งๆที่โรงเรียนกับตลาดมันก็ไม่ได้อยู่ใกล้กันซักนิด
แรกๆ พวกกุแสดงความมีน้ำใจ เพราะไม่อยากเป็นคนที่ไม่รู้จัก
คำว่า "เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่"
แต่หลังๆ ชักจะไม่ไหวแล้ว เพราะพวกมันไม่คิดจะเดินไปเองบ้าง
อะไรๆก็ฝากให้พวกกุซื้อ สาเหตุที่กุต้องไปเดินตลาดบ่อยๆ
ก็เพราะว่า กุเบื่อ อยู่บางกอกน่าเบื่อชิบหาย กุต้องไปหา
อะไรๆที่มันเจริญหูเจริญตา ดูนั่นดูนี่ (ส่วนใหญ่ดูผู้ชาย)

แต่ด้วยความที่พวกมันไม่เคยคิดจะทำไรเอง
ดีแต่ฝากซื้อๆ กุเรยบอกไอ่ปัทว่า อย่าไปบอกมันว่า เราจะไปตลาด
ไอ่ห่าปัทเสือกปากไว เวลามันถามว่าจะไปไหน
ก็ไปบอกมันว่า "เค้าจะไปตลาดสวนพลู"
"พ่อมึง" กุด่าไอ่ปัทไป แร้วบอกต่ออีกว่า
"มึงจะบอกมันทำไมอยากเป็นขี้ข้ามันเหรอวะ"
"เห้ยบลิวเค้าขอโทษเค้าปากไวไปหน่อยว่ะ"
ไอ่ปัทว่างั้น
เวลาที่พวกมันไปตลาด หรือไปซื้อของที่ไหน
ก็ไม่เคยถามพวกกุซักนิดว่ากุต้องการซื้ออะไรบ้าง
มันเบื่อนะที่กุจะต้องทำงาน กลับหอพัก  เจอหน้าพวกมัน
พวกมันชอบไปตีสนิทกะ ไอ่ปาน
ไอ่ปาน คือตัวผู้คนนึง 
พวกกุก็เรยไม่ไปยุ่ง อาจารย์หลายๆคนก็เตือนมาด้วย

แต่พวกมัน อิ 3 เปรต ทำเป็นตีสนิทด้วย
เพราะหวังที่จะให้ไอ่เหี้ยปาน ช่วยเหลือ อยากสบายว่างั้น
เวลาที่อาจารย์คนอื่นมอง แม่งก็มองรวมทั้งหมด 5 คน ว่าไม่ดี
เพราะถือว่ามาด้วยกัน เวรแท้ๆ
แม่งมีตั้งหลายเรื่อง ที่กุโคตรจะโมโห แต่ถ้าอัพลงบล็อก
กุว่า 3 วัน 7 วัน ก็คงไม่หมด ช่างแม่ง ขี้เกียจ

... เมื่อถึงกำหนดกลับ ...
พวกมันขออาจารย์กลับก่อน ส่วนกุขออาจารย์อยู่ดินแดงกับเพื่อน
แล้วค่อยรอให้อาจารย์มารับ เพราะอาจารย์ต้องพาเพื่อนๆ
มาเที่ยวบางกอกอยู่แร้ว กุจะได้ไม่ต้องเสียตังค์กลับพิดโลกอีก
ชิบหาย ... แม่ง อิห่าพวกนั้นเสือกจะกลับๆๆๆ อาจารย์เรยต้องให้
พวกกุ กลับพิดโลกหมดทั้ง 5 คน ครบทีม ต้องมาเสียตังค์
เพราะอิเหี้ยพวกนี้อีก กุล่ะเซ็งมากๆ นั่งรถเหนื่อยก็เหนื่อย
ไอ่ปัทบอกว่า มันหาสมุดเซ็นชื่อ ไม่เจอ แล้วต้องเอาไปส่งอาจารย์ด้วย
ไอ่ปัทเสือกเป็นหัวหน้าหน่วย ต้องรับผิดชอบ ไม่งั้น ไม่ได้เกรดล่ะแย่
ไอ่ปัทมันคิดว่า อิห่าพวกนั้นเอากลับไปให้
ไปถามพวกมัน พวกมันก็อารมณ์เสียหาว่าพวกกุ ใส่ร้ายมัน แร้วหาว่า
ไอ่ปัทไม่รับผิดชอบงาน

... วันที่อาจารย์นัดพบทั้งห้อง ...
กุเห็น อิจอย เอาสมุดเซ็นชื่อมาให้พวกกุเซ็น กุเริ่มคิดว่า
ความอดทนที่กุเก็บไว้ตั้งแต่อยู่โรงเรียน ใกล้ระเบิดเต็มที
ตอนที่อาจารย์สั่งงาน แร้วก็ให้พวกกุขึ้นมาทำงานกันที่ชั้น 3
ส่วนอาจารย์อยู่ที่ชั้น 2 กุเริ่มถามมัน
กุ : จอย ตกลงสมุดเซ็นชื่อมาอยู่ที่แกได้ไง
มัน : เค้าก็ไม่รู้ อยู่ๆมันมาอยู่ที่เค้าได้ไงก็ไม่รู้
ผึง! เสียงเส้นอดทนกุขาดทันที ที่มันพูดจบ
กุ : แร้วมันไปอยู่กับมึงได้ไงเล่า สมุดอยู่ที่มึง
แร้วมึงไม่รู้ได้ไง มันบินเข้าไปในกระเป๋ามึงได้เหรอ
อิควาย!

มัน : ก็เค้าก็ไม่รู้นี่ บลิวแกเกลียดอะไรเค้านักหนา
อิดอกเอ้ย กุเกลียดจริงๆ กุทนไม่ไหว วิ่งเข้าไปหามัน ว่าจะตบซักฉาด
แต่เพื่อนตัวดี ชอบเสือก ก็เข้ามาจับกุไว้
ทั้งๆที่เพื่อนในกลุ่มกุ ไม่มีใครเข้ามาจับ เพราะรู้ว่ากุอยากตบอินี่มานานแล้ว
และกุเคยห้ามมันว่า ถ้ากุมีเรื่องไม่ต้องมาห้าม เพราะอดทนมานาน
สุดท้าย น่ะเหรอ กุก็ไม่ได้ตบมัน ไม่ใช่ไม่ได้เอาจริง
แต่แม่ง อิพวกมือปลาหมึก ชอบมาเสือก มาจับ มาห้าม
กุไม่ชอบ กุล่ะเบื่อ เวลาที่ของขึ้น ทำไมจะต้องคอยมายุ่งด้วยวะ
แต่กุก็ชี้หน้า ด่าแม่งหลายรอบเหมือนกัน อารมณ์ ฆ่าคนได้ว่างั้น
ใครที่ไม่เคยเป็นอย่างกุ ก็จะไม่รู้อาจจะว่ากุเว่อร์
แต่ถ้าใครเคยเป็นอย่างกุ ขอบใจมากที่เข้าใจความรู้สึกของกุ
กุรู้ว่า สิ่งที่กุทำ เป็นอารมณ์ที่ไม่ดี เป็นสิ่งที่ไม่ดี
แต่กุไม่ยอมรับ ถ้าหากจะมีใครมาว่ากุว่า เป็น "อันธพาล"
กุไม่ใช่อันธพาล! กุทำไปเพราะ กุสุดจะทนจริงๆ
ไม่ไหวแระว้อย ไอ่เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอบใจบล็อก ที่ให้กุได้ระบาย ความเครียด
กุชั่ว กุเลว
มันเรื่องของกุ! ใครอยากคิดยังไงก็ช่างแม่ง กุรู้ว่า
สิ่งที่กุทำมันถูกต้องแล้ว

กุเบื่อพวกปากดีจริงๆ เวลาที่พูดอะไรลับหลัง แล้วทำเป็นเก่ง
แต่พอกุจะวิ่งเข้าไปตบ แร้วตะคอกถามว่า
"มึงจะตบกุไม่ใช่เหรอ มาสิ กุยืนอยู่นี่แล้ว"
กลับกลายเป็นเงียบ นิ่ง กุไม่เข้าใจว่า
ตกลงมึงจะเอายังไงกะกุกันแน่ เวลาที่บิ๊วด์ อารมณ์ได้
ทำไม๊ ... ทำไม มึงไม่เข้าม๊า แต่ทำไมเวลากุอดทน
แม่งเสือกมายั่วให้กุ ต้อง นับ 1 - 100
เบื่อขี้หน้าอิเหี้ยพวกนี้จริงโว้ย ต้องเจออีกเป็นปี กรี๊ดด ดดด กุเซ็ง!

ภาษาเหนือวันละคำวันนี้ คำว่า ก้อม อ่านว่า ก้อม แปลว่า ม้านั่ง
แต่งประโยค บลิวๆ ไปหยิบก้อมมาฮื่อแม่กำนึ่ง จะเอามานั่งซักเกิบ
แปลอีกทีว่ะ บลิวๆไปหยิบม้านั่งมาให้แม่หน่อย แม่จะเอามานั่งซักรองเท้า
บ๊าย...บาย
นู๋บลิว เซเลอร์มูน ก๋ากั่น
ป.ล กุน้อยใจและเสียใจใครต่อใครที่ใกล้ชิดกุ แต่ไม่เคยเข้าใจอะไรที่เป็นตัวกุซักนิด
เยะเป็ด!

5 ความคิดเห็น:

iannnnn กล่าวว่า...

อีผู้หญิงปิศาจ

beginsun กล่าวว่า...

รอกูก่อนๆ
รอกูได้กล้องเปรี้ยวๆ เจ๋งๆก่อน
แล้วกูจะไปยืนถ่ายช็อตเด็ดให้ วะฮะฮะ

GirlTear กล่าวว่า...

ไม่เอากล้อง ได้ไม๊?

ขอปืนเจ๋งๆซักกระบอกจะดีกว่า โป้งเดียว จอด!

ตายห่าไปเรย หิหิ

ป.ล ผัวมันเล่น ไสยศาสตร์ด้วยนะ

ไม่รู้จะเอามาเล่นกุด้วยรึป่าว

กุเรยบอกเพื่อนกุว่า

ถ้ากุเป็นไรไป เกิดตายห่าขึ้นมา

ก็แสดงว่าพวกมันเล่นของใส่กุแร้วกัน

หะหะ

PunNeng กล่าวว่า...

อย่าทิ้งหลักฐานไว้นะ เด๋วจาเจอข้อหาทำร้ายร่างกาย หรือฆ่าคนตาย

ทางที่ดี นั่งยางดีก่า เหลือซากน้อยดี ชันสูตรยากดี

Black-Pigeon กล่าวว่า...

แน่จริง ก็ไปตบกับน้องวิวสิยะ